21. Nog één keer over de arts, de bonen en de schoenlapper: het half lege/volle glas.

Mijn laatste column voor 2017. In mijn columns schrijf ik over mijn ervaringen als zelfstandige ondernemer, die is gevallen (infarct), weer bij de wal op klautert en nu weer verder wil (maar dan anders).  Deel de columns gerust op de sociale media. Wellicht hebben anderen iets aan mijn ervaringen: Wat ik heb meegemaakt Wat er is veranderd. Hoe ik het heb aangepakt. Wat ik heb gevonden. Spiegel jezelf. 
Reacties zijn altijd welkom.   alle blogs, ga naar marcelvanderpol.blogspot.nl). 

Prachtige feestdagen... en tot in 2018! Marcel van der Pol (Keridwen)

Twee weken geleden schreef ik over een arts, die bij onverklaarbare ziektes, als hij echt niet meer wist wat te doen,  een combinatie van bonen en azijn voorschreef. Soms hielp het, soms ook niet. En zeker niet in het geval van een schoenlapper. Deze laatste overleed ondanks de behandeling. Daaruit concludeerde deze arts dat zijn behandeling van mysterieuze behandeling niet werkte bij schoenlappers (lees column 19). Hij schreef daar mooie verhandelingen over.

Wat mij bij teruglezen intrigeerde was, dat deze arts uit dat oude verhaal, zich niet als eerste afvroeg waarom het bij sommige patiënten wèl hielp. Waarom werden deze patiënten beter? Even los van de methodologie voor wetenschappelijk onderzoek, was het ook de keuze van deze arts waaop hij zijn aandacht vestigde: op wat misging (zoals bij de schoenlapper), of wat er goed ging (patiënten die beter werden). Zag hij zijn  behandelingsglas vooral als half vòl of als half léég?

Wat is beter? Is überhaupt een van beide perspectieven beter?

Vanaf het moment dat ik struikelde (infarkt), viel en weer op ging staaneeft dit thema mij beziggehouden. Wat kan ik niet meer, versus wat kan ik nog wel (of ànders). Waar begin je met redeneren, vooral als je als ondernemer weer op je eigen benen verder wilt? Bij wat niet meer kan (half leeg glas), of bij wat nog wel (of anders) kan (half vol glas)? Niet alleen ikzelf bleek al snel met dat vraagstuk bezig te zijn, ook de mensen om mij heen, van familie en vrienden tot klanten en relaties.  Heel begrijpelijk, maar soms ook lastig. Ik moest niet alleen mijn zelfvertrouwen en mijn eigen zekerheden yerug te zien winnen, maar als ondernemer ook het vertrouwen van de markt. Dat voelde als dubbelop. Thuis onrust, op je werk onrust. Wat heeft geholpen, is het besluit om niet alleen thuis mijzelf opnieuw uit te vinden (nieuwe situatie, ander denkraam, nieuwe verhoudingen, andere mogelijkheden), maar ook in de markt te herprofileren (wat wil ik (nog) wel en wat niet meer?).

Boeiende zoektocht! Zeker nog niet afgelopen. Wel wordt de richting steeds helderder. Criteria? Mijn ontdekkingsreis naar een nieuwe plek in de wereld (privé en professioneel) voert mij langs de dingen waar ik echt blij van wordt, die ik zinvol en betekenisv'ol vind, en waar ik goed in ben! Ik ben de wereld weer ingestapt met mijn speakershows, combi van lezingen en voorstellingen; een soort teasers om weer te laten zien dat ik er ben en wat ik allemaal heb te bieden heb. Mijn  glas is daarmee nu toch weer helemaal halfvól in mijn beleving? Nee, er zijn nog steeds dingen die lastig zijn, moeilijk gaan. Ik wil deze metafoor niet; wèg met het half lege, half volle glas. Mijn herprofileren betekent dat ik op zoek ben naar een nieuwe, beter passende metafoor....  Nog niet gevonden, maar dat komt wel! Mijn gedachten cirkelen alvast rond drie begrippen uit mijn speakershows: "Denkraam" (ander, nieuw, groter) en "buiten de gebaande paden" (dwalen en nieuwe koers vinden) en "contextuele empathie".  Nu ik dit opschrijf komen diverse verhalen boven, waarin deze begrippen alle drie voorkomen.Om een paar verhalen te noemen die ik vaak bij klanten gebruik: "Houd je vast aan de wind!" en  "Troubadour in de kloostertuin" en "Witte kiezels op de nek van een zwarte neushoorn" en "Hier is de overkant" en "De wetten van de wilde honing",  "Ruzie in de speeltuin"... 

Volgens mij moet ik gewoon deze en andere verhalen de komende tijd weer  veel gaan vertellen of spelen en er zeker mee aan het werk gaan.

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

🤠
Groningen
18 december 2017


Deel 21 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane. Over vallen, opstaan en verdergaan". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

    

  

20. Pas op! Code Blauw!

Een groot deel van mijn werkzame leven ben ik bezig geweest mensen te helpen op andere gedachten te komen. Hoe lastig kan het soms zijn om een bepaalde denklijn los te laten, zelfs als deze niet (meer) functioneel is. 'Loslaten', maar dat hoeft niet 'weggooien' te betekenen. Mijn streven is er veel meer op gericht dat mensen qua denken in bewéging komen, opdat ze open komen te staan voor andere gedachten en ideeën dan de hunne. Er is nog zoveel te ontdekken buiten je eigen 'verhaal' wat jou kan verrijken! Dan moet je niet je verhaal afsluiten en bevriezen; dan kom je alleen maar in je eigen 'bubble' te leven.
Dus: stap uit je comfort zone. Vergroot je denkraam. Ga dwalen en vind nieuwe wegen (een nieuwe koers).

Mensen kunnen soms zo vasthouden aan hun eigen denkwijze en -patronen en - procedures, dat ze volledig opgesloten raken in hun 'bubble'! Voor mijzelf betekende dit gegeven, dat ik graag wilde bewijzen dat 'denken ook met een veel minder strakke structuur toe kon, misschien zelfs zonder! Leven en werken met wat er is, in het hier en nu. Geen bubble. Wel focus. Veel creativiteit. Goede impact.
Ik genoot (geniet!) van mijn werk

En dan word je zèlf opeens door een infarct (gevolg: beschadigd zicht) gedwongen te dwalen in 'terra incognita' - zowel privé als professioneel.
Hoe vaak was ik afgelopen maanden niets iets kwijt omdat ik het niet zag liggen?
Hoe vaak hebben mensen mij om heen mij niet gewezen op de vóórdelen van een eenvoudige structuur? Bijvoorbeeld, vaste plekken voor voorwerpen die ik vaak gebruik (tijdwinst door minder zoeken). Of strakkere dagindeling (energiewinst door gedoseerde activiteiten).
Aha... zei ik dan en voelde de liefde voor vrijheid verdampen als sneeuw voor de zon.

Gelukkig is daar ook nog Leon Blauw, personage uit volksvehalen. Dromer als hij was, was hij voortdurend van alles kwijt en bracht daar miet alleen zichzelf maar ook zijn vrouw. tot wanhoop. Vooral zijn sleutels was hij om de haverklap kwijt. Natuurlijk is een vaste plek (haakje nast de deur) een goede oplossing. Maar als je ook dàt vergeet omdat je plotseling een creatieb ingeving krijgt... wat doe je dan? Leon blauw begon met een briefje aan de binnenzijde van de voordeur dat hem opriep niet te verggeten dat sleutels aan het haakje behoorden te hangen. Maar dan moet je dat briefje wel zíen en lézen! Om zichzelf daar aan te herinneren schreef Leon een tweede briefje dat hen aanspoorde het briefje op de deur te lezen. Maar waar laat je dat nu weer? Op zijn bureau waar het steeds onder andere 'belangrijke paperassen' bedolven dreigde te raken? Kortom, binnen de kortst keren had Leon Blauw een hele reeks aan aandachtbriefjes door het huis verspreid liggen. De aanwijzingen werden steeds korter, van 'Kijk onder de broodmand' en 'zie koffiekop' tot 'Wastafel'.
Het enige wat hij nog hoefde te doen, was de aanwijzingen te volgen tot hij de sleutels en het haakje naast de voordeur had gevonden. Elk briefje legde of plakte hij op een plek die hij naar eigen zeggen niet kon missen. De praktijk was echter anders. Steeds weer doorkruiste een bijzondere gedachte zijn zoektocht en vergat hij steevast waar hij mee bezig was en naar waar jij op zoek waas. Een structuur die geen structuur bood.

Een milde glimlach van mij voor Leon Blauw en zijn verhalen.
Ook een oproep aan mijzelf. Een heldere minimale structuur kàn ervoor zorgen dat je voldoende tijd over houdt om fijne, mooie, boeiende dingen te doen. Nu nog onderzoeken welke minimale structuur de liefde voor de vrijheid het best garandeert.
Ik zal deze structuur die mij vrijheid biedt 'Code Blauw' noemen. 😉🤠

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Groningen
11 december 2017

Deel 20 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane. Over vallen, opstaan en verdergaan". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

19. Wat goed is voor mij, is goed voor jou (of toch niet?).

Een arts ontdekte dat hij een onbekende ziekte onder de leden had. Hij zette al zijn medische kennis in om zichzelf zo goed mogelijk te behandelen. Wàt hij echter ook deed, níets hielp. Elke dag voelde hij zich verder achteruit gaan. Toen hoorde hij van een bijzonder medicijn. 1 kilo rauwe bonen en 2 liter azijn zou wonderen doen bij mysterieuze aandoeningen. Hij geloofde er niets van, maar... als het niet zou baten, schaden zou het zeker ook niet.

Tot zijn stomme verbazing knapte hij direct op. Na een week voelde hij zich zelfs weer als herboren.  Hoewel hij geen flauw idee over hoe en wat van de werking had, schreef hij bij elke ziekte,  die hij niet kon verklaren voor: 1 kilo rauwe bonen en 2 liter azijn. Soms hielp het, soms ook niet.

Hij begon nauwgezet te experimenteren met de doses. Soms gingen patiënten dan alsnog vooruit, soms ook niet. Eén patiënt strierf, een schoenlapper. De arts schreef in zijn praktijkjournaal: "Belangrijk om te weten: wat goed is voor een arts, werkt  voor de meeste mensen, maar zeker níet bij schoenlappers!".

Dit najaar ben ik (weer) begonen met Speakershows (combi lezing/voorstelling). Vraag die daarin steeds  terugkomt, is hoe je het beste om kunt gaan met ingrijpende gebeurtenissen in leven en werk. Opvallend is bijna iedereen hiervoor zoveel mogelijk een geheel eigen manier zoekt.  En als je dan je eigen manier hebt gevonden, die ook nog goed blijkt te werken, is dat natuurlijk prachtig! Maar zou jouw manier ook voor een ander werken?

De meeste mensen herkennen direct de denkfouten in de redenatie van de arts in bovenstaand verhaal (eeuwen oud, Iraans). Ik hoef het bijna nooit uit te leggen of toe te lichten.

En toch.... het komt zo vaak voor dat als mensen een ingrijpende gebeurtenis hebben meegemaakt, waarbij ze een manier hebben gevonden om daar goed mee om te gaan, dat ze dan, met alle goede bedoelingen, graag hún methode aan iedereen willen voorschrijven. Maar ja, niet alle mensen zijn gelijk. Er zijn best veel 'schoenlappers' in de wereld waarbij een bepaalde methode niet werkt.

Dus wat kun je het beste doen? Wellicht kun je vertellen over jouw ervaringen, hoe jij het hebt aangepakt. Biedt het aan als een optie, een mogelijkheid. Dan kunnen de mensen zelf beslissen.

Eén dezer dagen heb ik weer een Speakershow, waar ik vast dit verhaal ga vertellen. ... ook als waarschuwing voor mijzelf. Ik mag dan iets hebben hebben meegemaakt (gevolg: beschadigd zicht). Dat heeft mijn leven (privé en professioneel) aardig overhoop gegooid. Ik denk dan wel een vorm gevonden te hebben om er mee om te gaan (ook in mijn werkleven), dat wil niet zegen dat mijn manier ook goed is voor anderen. Of dat ik daar mee klaar ben.

Er is nog veel te leren.

Ik hoop nog vele 'schoenlappers' tegen te komen, met hun 'andere' ervaringen.

Volgend jaar zal ik dan op deze plek dit verhaal over deze arts met zijn bonen en azijn, anders, uitgebreider en meer bezonken kunnen vertellen. Een groter denkraam?

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Groningen
4 december 2017

Deel 19 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

18. Kun je je dan vasthouden aan de wind?

Afgelopen week zat ik in de trein naar Winschoten om daar voor het eerst een SPEAKERSHOW over mijzèlf te verzorgen. "Houd je vast aan de wind!" heb ik deze Speakershow genoemd, een combinatie van lezing en voorstelling over wat ingrijpende veranderingen met mensen doet. Het geven van Speakershows zijn voor mij een vorm om na mijn infarct weer terug in het werk te komen. Ik wil de wereld laten zien, dat ik er weer ben, dat ik mooie, zinvolle  nieuwe dingen heb te bieden voor mens en organisatie. Er zijn zelfs bijzondere zaken aan mijn repertoire toegevoegd. Zoals deze nieuwe Speakershows over onderwerpen waar ik mij de komende tijd op wil richten: (1) Communicatie tussen professional en klant/opdrachtgever ("Twee zielen, méér gedachten"), (2) Conflicten tussen andersdenkenden ("Ruzie in de Speeltuin"), en nu dus (3) Mens en/of organisatie in verandering ("Houd je vast aan de wind!").

Gewoonlijk geef ik deze laatste Speakershow aan anderen die in verandering zijn. Deze keer gaat het echter over mijzelf, over wat mij is overkomen, en dan vooral wat het betekent om weer overeind te krabbelen en door te willen gaan. 

Nu ihet mijxelf aangaat sta ik er toch anders in. Uit mijn comfort zône. Mijn weg zoekend in onbekend gebied. Gebaande paden leiden niet naar wat ik wil of kan. Ik dwaal rond om nieuwe wegen te vinden. Als het opeens jezelf aangaat... Daarover wil ik die avond vertellen en een voorstelling geven. 

Het is avond en het regent. In gedachten loop ik lezing en voorstelling nog een keer door. Als ik in Winschoten uit de trein stap ben ik verrast hoe moeilijk ik met mijn beschadigde zicht mij in het donker en de regen kan oriënteren. Na een paar straten ben ik reeds verdwaald. Mijn smartphone-met-navigatie helpt mij niet echt. Gelukkig wijst een jogger mij weer de juiste richting. Ik weet zelfs de lokatie op tijd te bereiken.

Vooral die laatste minuten tot aan de voordeur besef ik weer hoe belangrijk tegenwoordig een goede voorbereiding voor mij is, ook ten aan zien van de reis naar een opdracht toe. Als je zicht is verminderd, is dat veel belangrijker geworden dan vroeger. 

De avond zelf gaat goed. Ik vind het best spannend om pp deze manier over mijzelf te vertellen, terwijl het eigenlijk nog zo kwetsbaar is. Ik vertel over het bloedpropje dat mijn hele leven overhoop gooide. Net zoals veel andere ondernemende mensen dacht ik eigenlijk dat ik zo'n beetje onkwetsbaar was. Hoewel ik genoeg de kwetsbaarheid van andere mensen had meegemaakt, ging ik er eigenlijk steeds vanuit dat zoiets mij niet zou overkomen. Er was hier toch geen enkele aanleiding voor?

En dan gebeurt het toch....opeens... zonder enige aankondiging. Net zoals ik zovaak opbeurend naar anderen was geweest, waren de mensen nu opeens naar mij heel opbeurend.... Het kwam vast wel goed... Kijk eens, hoe ik mijzelf alweer redde... Mijn eigen boeken op mijzelf toepassen, zou helpen om nieuwe mogelijkheden te zien. Durf te dwalen! Vergroot je denkraam! Regisseer je zelf!

Mooie motto's, waar ik nog zeker in geloof..... Maar deze krijgen wel nu een aparte lading als mijzelf een ontwrichtende gebeurtenis overkomt. Ik heb er niet om gevraagd. Zonder pardon uit de Fastlane in de Slowlane geslingerd. Mijzelf blind en onmachtig terugvinden in een ziekenhuisbed. Alle opdrachten heb ik af moeten zeggen. Geen toekomst meer zien. Ik ben al zó blij als ik na een paar dagen het silhouet van mijn grote liefde weer kan herkennen Ik kan weer wat zien! Ik geloof dat ik van blijdschap een halve rivier heb vergoten.

Met de terugkomst van het eerste zicht komt ook de vraag boven.... maar hoe nu verder? Is er hoop op herstel? Ja en Nee. In ieder geval geen 100%. Kan ik weer aan het werk? Hetzelfde werk? Wat is eigenlijk mijn plek in de wereld?

In Winschoten sluit ik de avond af met mijn voorstelling "Houd je vast aan de wind!". Over iemand die alle zekerheden kwijraakt en op zoek gaat naar een nieuw perspectief. Eérst echtermoet je de eigen angst voor het onbekende overwinnen, want anders ga je niet eens op zoek. Of ga je niet verder. Hoe ellendig je huidige situatie ook soms is.... die is wèl bekend. Je weet wat je kunt verwachren. Je weet wat je hebt. Je weet daarentegen niet wat het onbekende je gaat brengen. Wat ga je doen: blijven of gaan? Koesteren wat er is, of de angst overwinnen?  In uiterste nood kun je je wellicht slechts nog vasthouden aan de wind. Maar of dat genoeg is om niet (nog een keer) te vallen?

Aanvankelijk begon ik afgelopen september met dezelfde doortastendheid als vroeger de boel weer op te pakken. Mijn ambitie bleek echter al gauw vèr voor mijn energie uit te lopen. Bovendien is voor mij kijken 'topsport' geworden. Het gaat redelijk goed. Mijn zicht gaat zelfs in kleine stapjes vooruit. Kijken kost mij echter nog steeds  enorm veel energie!

Dus terug naar af. Terug de Slowlane in.  Daar gaan denken, schrijven en voorzichtig experimenteren. Wat kan ik wen wat (nog) niet. Wat wil ik en wat niet. Hoeveel onzekerheid kan ik aan?  Alleen als een klus goed was voorbereid stapte ik (tijdelijk!) In de Fastlane op weg naar de klant. Voorlopig wil ik alleen maar mooie Speakershows geven, of eendaagse workshops, kortdurende interventies en praktische adviezen.

En de rest...?

Of ik de ruimte krijg optimaal te schakelen tussen Slowlane en Fastlane, om zelf te herstellen en voor mijn klanten betekenisvolle dingen te doen? Of er weer voldoende betalende opdrachten binnen zullen komen? Of klanten niet alleen opnieuw mij hun vertrouwen schenken , maar ook zien dat deze ervaring een extra, authentieke dimensie creëert in mijn professionaliteit, dus een zinvolle toegevoegde waarde biedt?

Net als in de voorstelling houd ik mij nu vast aan de wind en heb vertrouwen dat de wind mij kan dragen... als ik tenninste maar mijn armen en handen durf uit te steken.

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Groningen
27 november 2017

Deel 18 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

17. De kloof tussen theorie en praktijk

Als het een beetje lukt, zo  's morgens na mijn kijkdoos-oefeningen, maak ik een lange wandeling. Naast het genieten van de wandeling zelf kan ik het meestal niet laten ook de kijkdoos-oefeningen in de praktijk te brengen. Volgens mijn scores in de kijkdoos gaat mijn zicht stap voor stap vooruit.  Dit is ook aantoonbaar in de zichtveldmetingen. Ik reageer steeds beter op lichtprikkels, die aan mijn beschadigde zichtdelen  worden aangeboden. Heerlijk om te horen. Heerlijk om te zíen ook!

Hoe kan het dan dat lopend langs kanaal en fietspad nog steeds boten en fietsers in mijn uitval plotseling kunnen 'verdwijnen' en weer tevoorschijn komen? Die 'verdwijntruc' zou toch steeds minder moeten voorkomen? Met andere woorden, ik ervaar werkelijk een duidelijke kloof tussen laboratoriumsituatie (de kijkdoos) en de praktijk van de ADL (Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen).

Zittend op een bankje aan het water, in de zon en omringd door de warme kleuren van de herfst, moet ik denken aan alle voorbeelden die ik ken waarbij theorie en praktijk niet helemaal op elkaar bleken aan te sluiten. Of het nu gaat om de mooie structuurplannen van de verandermanager, de heldere opdracht van een werkvoorbereider, de wijze waarop een afgestudeerde  opleidingskennis in praktijk brengt of de uitwerking van een coaching, behandeling of therapie, de werkelijkheid blijkt vaak weerbarstiger dan de theorie. Voorbeelden daarvan zijn er te over!

Als beroepsmatige begeleider (coach, docent, therapeut, etc) weet je heel goed dat je aandacht moet besteden aan de TRANSFER van  theorie (laboratorium) naar praktijk. Ik vind dat nog steeds een van de boeiendste aspecten van mijn werk. Door in de fantasie je Denkraam te vergroten blijkt opeens veel meer mogelijk te zijn dan je dacht. Je moet vervolgens wel die mogelijkheden vertalen naar de praktijk. Een uiterst leerzame zoektocht. Elke keer weer.

Op dat bankje in de zon voel ik mij klant en begeleider tegelijk. Ik ervaar in alle hevigheid die kloof. Opgelucht, blij en enthousiast ben ik de laboratoriumsituatie,  terwijl de ADL nog even veel problemen lijkt op te leveren.

Als ik nu eens op basis van mijn ervaringen in het begeleiden van transferprocessen mij verplaats in de rol van therapeut,  wat raad ik mijzèlf dan als patiënt als transferoefeningen aan?

Ik fixeer mijn blik zo op een vast punt van een afgemeerde boot zodat de stuurhut in mijn  uitval verdwijnt. Ik kan nu niets meer van de stuurhut zien dan een 'blur', een vage, ietwat vormloze vlek. Dit is sowieso al een mooie vooruitgang vergeleken met een paar maanden geleden. Toen zou ik niets hebben gezien. De laboratoriummetingen suggereren echter dat er nog méér mogelijk is. 

Ik blijf strak naar mijn fixatiepunt kijken en probeer zo goed mogelijk mijn aandacht te richten op de stuurhut. en daar vast te houden. Ik vertel mij zelf dat als de lab-resultaten kloppen ik moet kunnen leren de stuurhut ook wèrkelijk te zien. Ik weet immers al hoe deze eruit ziet. Ik zou dus kleine kenmerken in de blur een betekenis kunnen geven, om zo stap voor stap het beeld in te vullen en op te bouwen. De visuele cellen in de hersenschors moeten zo kunnen leren, dat wat ze registreren om te zetten in een samenhangend, herkenbaar beeld.

In alle eerlijkheid, lke keer als  ik besef dat al die benodigde neurale verbindingen die nodig zijn om een beeld goed te weer te geven, weken, zoniet maanden nodig hebben om aangelegd te worden (àls dat al gebeurd., want zekerheid heb ik allerminst), zucht ik diep. Maar als plotseling even het beeld van de stuurhut duidelijk zichtbaar wordt, geeft dat hoop. Dat is zó nodig om een  transfer-kloof te kunnen overbruggen: doorzetten, een wenkend perspectief en kleine succesjes onderweg.

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Groningen (Hoornse Diep)
20 november 2017

Deel 17 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

16. Op bezoek in de Fastlane

Begin september ben ik weer voorzichtig begonnen met werken. Dat betekent zonder meer dat de Fastlane en  de Slowlane op het grensvlak zijn gaan schuren. Vanuit mijn werken aan herstel (Slowlane) gedacht, betekent 'werken' vooral twee verschillende visuele trainingen/therapieën volgen (ter compenatie en ter restitutie van mijn visuele vermogens. Boeiend om te doen, met zíchtbaar (😉🤠) resultaat, maar ook inspannend en vermoeiend.  Echt werken vanuit Keridwen houd ik nu nog zo ongeveer één dag in de week vol. Vanuit de Slowlane voel ik mij dan op bezoek in de Fastlane. Intrigerend om mee te maken hoe snel Fastlaners weer volledig ervan uitgaan dat alles weer 'normaal' is, (incl. verwachtingen en wensen), terwijl ikzelf nog bezig ben mijzelf opnieuw uit te vinden, zodat ik mijn corebusiness ook met visuele  beschadiging optimaal kan blijven uitvoeren. Dat lukt mij nu twee dagdelen in de week. Natuurlijk hoop ik dat ik dat verder kan uitbouwen. Voorlopig echter kan geniet ik volop genieten van twee dagdelen per week mooie, nuttige en zinvolle dingen voor en bij mijn klanten te doen, maar dan is het voor de rest van de week even genoeg... en ga ik terug naar mijn Slowlane, waar er ruimte en aadacht is voor herstel en conditie, voor reflectie en ontspanningen en voor het ontwikkelen van een nieuwe vorm die past bij mijn huidige situatie.

Ik ben daarom blij dat ik over mijn situatie de afgelopen tijd een paar keer ben geïnterviewd. Ik wilde ik graag vertellen over het zoeken en vinden van een nieuwe balans in werk en privé, in Fastlane en Slowlane. Ik vind het heerlijk om mooie dingen goed te doen - afgelopen vrijdag bijvoorbeeld nog een bijzonder mooie workshop over creativiteit in mediations tbv rechters/mediators - maar heb vervolgens tijd voor reflectie en recuperatie nodig in de Slowlane. Hoeveel mensen nemen eigenlijk nog de tijd voor reflectie en bijsturing van zichzelf en hun situatie? Het is zo nodig en zinvol; daarvan kan ik getuigen. In Speakershows vertel ik daar graag over. Wat het mij heeft gebracht. Wat het u kan brengen!

Maar eerst twee interviews: 1. in de Groninger Ondernemers Courant (zie boven)

2. Op de Visio website (volg de link: https://www.visio.org/home/actueel/blogs/verhalen-van-slechtzienden-en-blinden/november-2017/leven-met-een-visuele-beperking-na-herseninfarct).

Veel leesplezier.

Reacties welkom.

Bel of mail mij gerust: www.keridwen.nl - contact. Voor informatie en boekingen

Marcel van der Pol (Keridwen)
Groningen, Maandag 13 nov. 2017

Deel 16 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

15: Wat neem ik mee naar de nieuwe situatie?

Als ik bij grootschalige veranderprocessen bij organisaties wordt ingeroepen, is dat vooral gericht op wat deze veranderingen betekenen voor alle betrokkenen zelf, op alle lagen, van laag tot hoog. Ik heb het hierbij niet zozeer over functie, positie of werkinhoud, maar veel meer over ieders gevoel van (on)zekerheid en perspectief , over samenwerking, de mate van autonomie en of het werk nog als zinvol wordt ervaren werk.

De eerste keer dat zoiets gebeurde (bij een Waterschap) waren de groepen waarmee ik ging werken volledig willekeurig gemengd samengesteld. Iedereen deed mee, van schoonmaker tot bestuurder.

Om de individuele consequenties van de ingezette veranderingen te onderzoeken neem ik iedere groep mee op  een virtuele ontdekkingsreis "Op zoek naar de Bronnen van de Nijl". Ik  ben altijd zeer nieuwsgierig, onder meer naar wat iedereen  met zich mee wil nemen om de reis zo succesvol mogelijk te maken.  

Door je eerst te richten op zoiets als een virtuele ontdekkingsreis (met alle nieuwe mogelijkheden, etc) en pas daarna de vertaalslag te maken maar de eigen situatie bij organisatieverandering (met alle onzekerheden etc. ), zijn mensen veel meer bereid om positief kritisch naar zichzelf te kijken.

Nu na mijn eigen grote verandering van het afgelopen jaar dat mij heeft aangezet tot mijn professionele herprofilering, vind ik het belangrijk om ook mijzelf deze ontdekkigsreis-vraag te stellen. Wat wil ik meenemen naar  het werk dat voort komt en gaat komen uit mijn herprofilering? In ieder geval mooie ervaringen en successen waar ik toerertijd echt blij van werd. Dat soort werk wil ik graag blijven doen en verder uitbouwen. Alle voorbeelden hieronder passen keurig in mijn herprofilering. 

Alle dingen die ik mee wil nemen gaan over Narratieve Zelfregie (NZR) en Narratief Creatieve Probleemoplossing (NCPO). Kortom, over het weer op gang brengen van vastzittend denken. Over het vergroten van denkramen. Over het vinden van nieuwe perspectieven voor vraagstukken, dilemma's en conflicten. 

Wilt u meer weten over deze voorbeelden? Over verschillende ervaringen heb ik al eens een blog geschreven op marcelvanderpol.blogspot.nl 

Wilt u meer weten over  wat NZR en NCPO voor u en uw organisatie kunnen betekenen? Neem gerust contact op: ga naar Keridwen.nl - contact

Een greep uit de ervaringen waar de klant en ik blij van verden. In willekeurige volgorde:

• Zuid-Afrika. Acre/Educ dubbelcongres. Meer creativiteit voor  ondernemers (Acre) Creatief en inspirerend lesgeven voor docenten (Educ).
• Zuid-Afrika/Zambia/Namibia met Flow&Go 2014 - 2017 Empowerment in social Ventures. Incl een webinar (oktober jl) vanuit Nederland.
• TempoTeam (via FORZES) en Capgemini: talentonteikkeltrajecten voor uiteenlopende groepen  High Potntials, de leiders van morgen. Wie van hen kent de Oude Muis in het Saliebosje niet meer? Zoveel te ontdekken! NZR-methode!
• Storytelling as Teaching Tool. Boeiend, betrokken en creatief lesgeven, van BO-tot WO-docenten. Specials voor arts-docenten.
• Dialoogtheater met de Truebdoors! Samen met Parisa Amin. Speelse, effectievemethode  om Conflicten tussen Andersdenkenden om te zetten in Dialoog.
• NZR en NCPO voor Mediators. Workshops, cursussen en dialoogvoorstellingen voor effectievere begeleiding van conflicten. Bij Merlijn, UWV, NMv en MfN.
• Lokale overheden. Van ambtenaren tot B&W' s. Zoveel maatschappelijke en organisatie vraagstukken die op zoek zijn naar Grotere Denkramen voor betere oplossingen, samen met burgers en bedrijven.
• Mijn workshops met OpenIinschrijving. Altijd weer een feestje. Waar leren en genieten samenkomen.  Bijvoorbeeld: De Dans van de Held; Het Gordiaanse Ei, van Dilemma tot Paradox; De 13de Held over de zin en nut van Contextuele Empathie; wachter & Lantaarn, over de eigen verhalen van mensen en organisaties.
• Mikn Speakershows, combi"s van voorstelling en interactieve lezing, om mensen mee te nemen buiten de gebaande paden, dwalen om nieuwe wegen te vinden.
• Niet te vergeten... mijn theaterwerk als performer en regisseur. Met voorstellingen, zo prachtig om te spelen, als Jakob, Jakob en Houd vast aan de Wind. Ook goed te gebruiken als werkvorm in andere activiteiten.

Bel of mail mij gerust: www.keridwen.nl - contact. Voor informatie en boekingen

Marcel van der Pol (Keridwen)
Groningen / De Onlanden
Maandag 6 nov. 2017

Deel 15 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

14. Met Flow&Go toch mee naar Zuidelijk Afrika (Column van Marcel van der Pol)

Let op! Onderaan dit artikel staan vier filmpjes over Narratieve Probleem Oplossing (NZR-Methode). Veel kijkplezier. Hierna volgt eerst de toelichting. 

Zondag 15 oktober zijn vmijn Flow&Go-collega's naar Zambia en Namibië in Zuidelijk Afrika vertrokken. Ik was natuurlijk ook deze keer heel graag weer meegegaan!  In dit eerste jaar na mijn infarct is dat echter absoluut niet verstandig. Toch wilde ik op de een of andere wijze ook dáár in Afrika betrokken zijn en betrokken blijven! 

Echter... hoe doe je dat? Skypen! Dat was de eerste gedachte. Skypen geeft echter alleen maar gedoe. Je moet aan beide zijden een goede verbindinding hebben. 

Je moet bovendien het moment suprême heel goed plannen, de tijden op elkaar afstemmen. En dan nog ben je er niet echt bij. Bovendien is de kans groot dat de afgesproken tijd bij nader inzien toch niet goed uitkomt... om wat voor reden dan ook. 

Het leek mij veel beter om datgene wat ik toch al wilde doen op film te leggen. 

Mijn Flow&Go-plan was om met mijn Narratieve Aanpak van Vraagstukken, Problemen en Conflicten met de Naleli-vrouwen (Zambia) en met de mensen van de kerk in Namibië  aan de slag te gaan. Speels. Mooi om te doen. Breed toepasbaar. Effectief. 

In 2012 al eens met veel plezier mogen toepassen op twee congressen in Zuid-Afrika (Bela-Bela). Een paar jaar later nog een keer, nu als demo voor Flow&Go in Phutatidjaba (ook Zuid-Afrika).

Centraal staat het dilemmaverhaal. Op diverse plekken in de wereld is het dilemmaverhaal onderdeel van een lange traditie, waarin jij als luisteraar  aan de hand van een verhaal vol dilemma's wordt uitgenodigd mee te denken. Wat zou jij doen als je in de schoenen van een bepaald personage stond? 

Je wordt  uitgenodigd om in alle vrijheid op onderzoek te gaan, te reflecteren op eigen ideeën en het gesprek met anderen daarover aan te gaan. Alle aandacht gaat uit naar het dilemmaverhaal. Ondertussen  gaat het natuurlijk ook over jouw eigen actuele situatie en problemen. 

Deze narratieve manier van Creatieve Probleem Oplossing werkt het best als de verteller geen (verborgen) moralistische boodschappen afgeeft. Laat het verhaal voor zichzelf spreken.  Laat de mensen zelf denken, reflecteren en onderzoeken. Het motto van deze Narratieve Probleem Oplossing (volgens de NZR-Methode) is niet voor niets: wie durft te dwalen vindt nieuwe wegen.

Ik pas dit veel toe op verschillende niveaus, van individu en team tot organisatie en bestuur, van praktische problemen van alle dag en complexe worstellingen en conflicten  tot heleid- en strategievraagstukken. Elke keer word ik weer verrast door de mooie resultaten waar zíj  (publiek, klanten) mee komen!

Deze NPO aanpak, inclusie verhaal) had ik graag met Flow&Go en met onze counterparts in Zambia/Namiba willen werken.

Hier dus het alternatief. Doen wat mogelijk  is. Een korte introductie in Narratieve Probleem Oplossing met Keridwn's NZR-methode.

Vier filmpjes. Een filmpje met het  Dilemmaverhaal (verkorte versie). Drie filmpjes met de introductie van enkele van de technieken die ik veel gebruik. De filmpjes zijn in het Engels.

Wil je het hele verhaal (The Law of the Wild Honey) meemsken? Er is een langere versie op vimeo (Full performance:   https://vimeo.com/237059852)

Geniet van onderstaande filmpjes!

Wil je meer weten over deze effectieve wijze van werken?

Neem gerust contact op. Of boek een Speakershow (combi lezing en voorstelling) bij jou op lokatie. (beperkt aantal, dit najaar, is gratis).

Groningen, 16 oktober 2017

Marcel van der Pol. 

Reageren? Vragen of Info?Mail: marcel@keridwen.nl

+316 506 802 13

.

1. Dilemma Story: The Law of the Wild Honey

NPS Technique 1: Impersonation (changing perpectives)

NPS Technique 2: Director's intervention (shifting paradigms).

NPS Technique 3: Story Renewal (choosing between old and new story)

13. Een Flinterdunne Scheidslijn; column van Marcel van der Pol13. Flinterdunne scheidslijn,

Hoe vaak houden dromen je niet een duidelijke spiegel voor?

Sinds ik vanaf september weer open sta voor werk, denk ik veel na over leven en werken in de Fastlane èn in de Slowlane. Ik mag dan voor mijzelf een heldere en zinvolle balans tussen beide Lanes voor ogen hebben - ik heb daar mijn zakelijke herprofilering ook op afgestemd - in de praktijk van alledag moet je de scheidslijn tussen Fastlane en Slowlane  wel heel goed bewaken en soms zelfs verdedigen. Dat is ok wel eens lastig als die scheidslijn soms flínterdun blijkt te  zijn.

In de droom, die mij een spiegel voorhield,  werd ik wakker gebeld. Aan de voordeur stond een man die ongevraagd en met veel bombarie binnen wilde komen. Wilde ìk dit echter wel? De man probeerde mij te overtuigen door mij te beloven dat hij de hele buitenwereld voor mij mee naar binnen zou nemen. Ik weigerde. Ik wilde hier zèlf over kunnen beslissen.  Toen ontstond er een stevige  worsteling daar bij die voordeur.... totdat ik wakker werd. 

De droom weerspiegelde precies mijn ervaringen van de afgelopen tijd. Op het moment dat je de deur opendoet en openstaat voor impulsen (inclusief werk!!) vanuit de Fastlane  dan loop je het risico dat de Fastlane, bruisend in al zijn energie, direct over je heen naa binnen komt. 

Uiteraard vind ik het geweldig dat dan blijkt dat klanten en relaties mij absoluut niet zijn vergeten! Dankjulliewel! Er kwamen die éérste dag al een paar mooie 'leads' binnen!

Dat wil alleen nog niet zeggen dat de gehele Fastlane direct in één keer welkom is. De gehele herprofilering van mijn Keridwen-werk is er juist op gericht een optimale balans te creëren.  Wil je deze balans vasthouden dan moet je actief durven optreden als een soort poort wachter. Wat is goed en zinvol in welke situatie en op welk moment? De scheidslijn kan  bijtijden zo flinterdun zijn dat je  voor je het zelf goed en wel door hebt je weer volop meedraaft in de Fastlane... juist de deur dicht smijt en je helemaal in de Slowlane terugtrekt. Wanneer laat je als poortwachter toe dat de scheidslijn tussen Fastlane en Slowlane kan worden overgestoken? Houd daarbij maximale opbrengst bij een optimale balans in de gaten. Dat schept duidelijkheid voor alle partijen.

De rol van deze poortwachter is niet alleen voor mijzelf en hoe ik mijn werk optimaal wil doen, maar ook voor mijn klanten. Ik help hen hun vraagstukken, dilemma's of conflicten adequaat aan te pakken door met de NZR-methode hun Denkramen te vergroten. Zinvol switchen tussen Fastlane en Slowlane helpt daarbij!. Een optimale reflectie vanuit de Slowlane op je situatie en je functioneren in de Fastlane, vergroot jr Denkraam en geeft je nieuwe mogelijkheden  zaken adequaat aan te pakken en op te lossen. De inzet is om met minder inspanning meer goede dingn goed te doen. Ik noem dat de NZR 30%-vuistregel.

Je moet wel poortwachter durven zijn. Weet waar, wanneer en hoe je het beste vol energie iets aanpakt en op welke momenten  je beter even vanaf de zijlijn de boel  gadeslaat. Laat je observaties dan even bezinken om dan tot een frisse, wellicht creatieve, adequate aanpak en oossing te komen!

Beste lezer, wees welkom om in de NZR "Slowlane" van Keridwen langs te komen. Even een ander perspectief. Ruimte om je Denkraam te vergroten. Een frisse blik op jouw "Fastlane"-situatie. Nieuwe mogelijkheden. Betere oplossingen en jeuzes.

Wil je op een andere, verrassende wijze kennis maken met Keridwen en de NZR 30%- gedachte? Boek een SPEAKERSHOW, een combinatie van lezing en voorstelling, waarin ik onder meer vertel over de Fastlane, de Slowlane en de Poortwachter. Genieten en leren gaan hier optimaal samen. Alleen dit najaar nog gratis en bij jou op lokatie. Meer weten? Ga naar KERIDWEN ACTUEEL of neem CONTACT met mij op.

Deel 13 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

12. Gordiaans Ei, Gouden Vondst of gewoon Doorhakken? (Column van Marcel van der Pol)

Augustus 2017. Een kruispunt. Een keuzemoment.
Ik had mijzelf voorgenomen, na alles wat mij dit jaar is overkomen, in de zomer samen met Brigit volop van mooie wandel-zwerftochten te genieten. Ik wilde mijn conditie opbouwen. In september wilde ik weer beginnen met werken. Inmiddels heb ik alweer met veel plezier een aantal dingen gedaan: leads opgepakt en mooie klussen uitgevoerd.

In augustus stond ik nog vóór die keuze. Wilde ik nog wel werken? Wat wilde ik dan gaan doen? Hetzelfde als vroeger? Of juist iets geheel anders?

Is zo'n fase van het-even-helemaal-níet-weten niet héél herkenbaar bij een ingrijpende, wellicht ontwrichtende gebeurtenis? Het maakt niet uit of dat een reorganisatie is, baanverlies of gedwongen verhuizing, een relatie die eindig blijkt door scheiding, ziekte of dood, een eigen ziekte of ongeluk, ... etc... Er zijn zoveel gebeurtenissen met grote impact mogelijk in een mensenleven! De fundamenten vallen onder je voeten vandaan.  En wat dan? Je eerste reactie... overleven! ...dus  freeze, fight of flight. En dan? Huilen, opstaan en opnieuw beginnen? Een geheel andere weg inslaan?

Ik heb in augustus ook op mijn eentje lange wandelingen langs het kanaal en rond het meer gemaakt. Veel nagedacht over die drie instictieve overlevingsreacties, freeze, fight en flight. Over de consequenties. Over wat er daarna komt en wat er dan nog en weer mogelijk is. 

Een ontwrichtende of dispruptieve ervaring heeft altijd iets met een verlies te maken. Je bent iets kwijt. Maar komt er ook iets voor terug? Wat kun je zèlf hierin doen en waarbij heb je hulp van ànderen nodig? Of kun je beter alles maar uit je handen laten vallen ende boel opgeven? Je weet het op zo'n moment niet; dat is een kenmerk van ontwrichting! 

Ik heb de afgelopen maanden mijn eigen principes letterlijk mogen doorleven: durven dwalen om nieuwe wegen te vinden.  Soms moet je je Denkraam Vergroten en  jezelf opnieuw uitvinden dan wel herdefiniëren.

Wat vind je als je dat doet: welke nieuwe wegen, ontdekkingen en inzichten kom je tegen? Ik heb mijn vondsten tezamen  mijn Gordiaans Ei genoemd. De dilemma's. De paradoxen. Het andere Denkraam. De keuzes en de uitkomsten. Hoe je vervolgens  (professioneel) in de wereld staat. Een Gouden Vondst of toch maar Doorhakken?

Over dat proces, van ontwrichting, overleving tot  herdefiniëring en het vinden van het Gordiaanse  Ei, en wat je daar vervolgens het beste mee kunt doen (als gouden vondst beschouwen of gewoon doorhakken),  heb ik drie verschillende SPEAKERSHOWS  gemaakt.

1. ONTMOETING MET DE 13de HELD. Over wat ik zelf heb meegemaakt, over hoe Narratieve Zelfregie daarbij heeft geholpen om tot de  herprofilering van Keridwen en mijzelf te komen en welke mooie invloed dat heeft op mijn professioneel handelen.

2. HOUD JE VAST AAN DE WIND! Over mensen en organisaties in verandering. Over hoe je met de NZR-methode je je Denkraam kunt Vergroten om nieuwe perspectieven te zien.

3. TROUBLES AT THE PLAYGROUND. Over botsingen en conflicten tussen mensen met verdchillende achtergronden en denkwijzen. Wat kunnen we samen weer de Playground te kunnen delen? 

Al deze drie SPEAKERSHOWS bied ik dit najaar GRATIS bij jullie OP LOKATIE aan. In NL of Eng.

Waarom ik dat doe? 

Omdat ik graag mijn Gordiaans Ei, mijn ontdekkingen en inzichten wil delen en vertalen naar mogelijkheden voor anderen. 

Omdat ik graag samen met jullie wil vieren, dat ik weer terug ben, actief en met een heldere nieuwe profilering. 

Omdat ik graag verhalen vertel in SPEAKERSHOWS: speelse vorm, herkebare thema's, serieuze inhoud. Ontdek dat genieten en leren goed samen gaan!

IK KOM GRAAG LANGS VOOR EEN SPEAKERSHOW!

Meer weten en boekingen? Ga naar www.KERIDWEN.nl en klik de rode button met ACTUEEL. Rechtstreeks bellen of mailen mag ook.

Hopelijk tot binnenkort!

Marcel van der Pol. 

Keridwen. 18 september 2017

Deel 12 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

11. Herstart Actie -Gratis Speakershows (Column van Marcel van der Pol)

4 september. In diverse berichten had ik reeds aangekondigd, dat ik na de zomer de draard weer zou gaan oppakken. Vandaag is het zover.
Begin januari ben ik opeens bruusk uit de Fastlane van werk en leven de Slowlane ingeslingerd. Vantevoren had ik niet kunnen bedenken wat voor enorme impact dat zou hebben, zowel privé, professioneel als voor Keridwen. Eén ding was echter zeker, ik zou alles op alles zetten om mijn zicht zo maximaal mogelijk terug te krijgen en weer aan het werk te gaan. Een zeer intensieve periode van therapie en training volgde, die natuurlijk nog niet is afgerond. Ik blijf verder trainen om gezichtsvermogen nog verder te verbeteren. Gelukkig is het herstel voldoende om met plezier weer aan de slag te gaan.

De afgelopen maanden hebben mij ook de kans geboden om op een bijzondere wijze mijn eigen Narratieve Zelfregie te doorleven. Ik weet nog goed hoe een bezoeker in februari mij al voorhield, dat ik nu zelf zeker "aan het dwalen moest gaan om nieuwe wegen te vinden"! Die opmerking kwam binnen! Zeker op dàt moment vond ik het zeer confronterend en allerminst leuk om te horen.... maar wel héél waar! Ik ben gaan zoeken en dwalen. Heb advies ingewonnen bij mijn 12 helden. Ben op zoek egaan naar een nieuw verhaal over mijzelf (privé èn professioneel). Geef dit nieuwe verhaal nu vorm en inhoud.

Ik kan nu zeggen, dat die ontwrichtende gebeurtenis van maanden geleden mij ook een ander perspectief op werk en leven heeft opgeleverd. Er ontstond een nieuwe visie, een Groter Denkraam. De ontdekkingen die ik daarbij heb gedaan  en de inzichten die ontstonden wil ik nu graag als bijzondere aanvulling op en verdieping van zo'n 30 jaar ervaring inzetten voor het ondersteunen en begeleiden van mensen en organisaties in het effectief aanpakken van hun vraagstukken, dilemma's en conflicten.

Er is wel sprake van een focusverschuiving in mij  werk. Ik richt mij nu primair op mijn core business: Narratieve Zelfregie (NRZ), de Keridwen-methode om je Denkraam te Vergroten. Jij als mens staat daarbij centraal, dan groep en organisatie. De drie thema's en doelgroepen, die daaruit volgen, zijn:
1 persoonlijk leiderschap: het individu met diens eigen vraagstukken;
2 professioneel meesterschap:  professionals, als docenten, trainers, coaches, mediators en zorg/hulpverleners, etc., die de mogelijkheden van hun vak voorbij de theorie willen onderzoeken;
3 goed werknemerchap: medewerkers in veranderende organisaties, die zelf de verantwoordelijkheid willen nemen voor zinvol, plezier werk in een sociaal prettige omgeving.

Vandaag is het 4 september. De herstart van Keridwen en Marcel, beiden in een nieuwe stijl, is begonnen. Ik doe nu weer die dingen die ik zinvol en praktisch nuttig vind, waar ik goed in ben, en die ik zo mooi vind om te doen.
Deze herstart wil ik graag vieren, samen met jullie, klanten, relaties en belangstellenden. Dit najaar bied ik daarom GRATIS lezingen c.q. intro-workshops aan, om kennis te maken met Keridwen en Marcel van der Pol Nieuwe Stijl en de NZR-methode om je Denkraam te Vergroten. Vanwege het Storytelling karakter, noem ik deze lezingen/workshops: SPEAKERSHOWS.
Je kunt kiezen uit twee verschiilende GRATIS SPEAKERSHOWS:

SPEAKERSHOW 1: ONTMOETING MET DE 13de HELD. Mijn eigen verhaal. Over hard vallen en weer opkrabbelen tot staan. Over het ontstaan van een Groter Denkraam, met ontdekkingen en inzichten, goed bruikbaar in het werken vanuit de Narratieve Zelfregie.
 
SPEAKERSHOW 2: HOUD JE VAST AAN DE WIND. Over de kracht van verhalen, metaforen en heldentheater om je Denkraam te Vergroten en je vraagstukken, dilemma's en conflicten effectief aan te pakken.

Je bent van harte welkom om mij voor een van deze Speakershows uit te nodigen. Nogmaals, ze zijn gratis, ik vraag enkel een vergoeding voor mijn reiskosten. Het aantal gratis Speakershows is wel beperkt. Wacht niet te lang met boeken.

Meer weten? Voor informatie, mogelijkheden en boekingen bel (+316 50680213) of mail (marcel@keridwen.nl) mij gerust.

Hartelijke groet! Marcel van der Pol
KERIDWEN

Deel 11 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

10. De Twee Zijden van de Medaille (Columns vanuit de Slowlane. Marcel van der Pol)

Het is inmiddels alweer zo'n half jaar geleden dat ik vanuit de Fastlane de Slowlane in tuimelde. Als je zelf jarenlang hebt meegedraafd in de Fastlane van werk en leven, is het fascinerend om opeens mee te moeten maken hoe andere, actieve Fastlaners met deze gebeurtenis omgaan. Veel mensen reageerden betrokken, hartverwarmend, vaak gecombineerd met schrik en bezorgdheid. Opeens wordt de kwetsbaarheid  van een mens zó zichtbaar. Bovendien, zou ook jouzelf zoiets kunnen overkomen. Je moet er niet aan denken!

Iemand komt echter meestal niet alleen (of soms helemaal niet!) beschádigd uit een disruptieve ervaring. Het is waar, dat zonder dat je daarom hebt gevraagd, je leven opeens totaal ontwricht kan raken. Oude patronen blijken niet meer te werken. Je moet plotseling andere, misschien zelfs bijna onbekende  kanten in jezelf aanboren of wakker maken, om je eigen weg weer opnieuw te kunnen vinden. Juist die minder bekende kanten van je die nu wakker worden, bieden de mogelijkheid nieuwe inzichten te verwerven om een groter denkraam en een bredere visie op de wereld te ontwikkelen. Als je dan inzichten, denkraam en visie ook nog op authentieke wijze inzet, komt dat zowel je privéleven als je werk en daarmee je klanten ten goede.

Al jaren gebruik ik in mijn werk een aantal narratieve technieken om klanten uit te nodigen vanuit andere perspectieven naar de eigen situatie te kijken en te ontdekken welke nieuwe mogelijkheden daardoor ontstaan. Nu heb ik mijn eigen verhaal over wat mij is overkomen.  Ik wil dit najaar in lezingen en workshops over mijn eigen desruptieve ervaringen vertellen, met vooral de nadruk op wat mij dat aan meerwaarde heeft opgeleverd voor mijn werk als trainer/coach van professionals, als docent van docenten, als mediator en als begeleider voor mensen en organisaties in verandering en beweging. Wil je alvast meer weten? Bel of mail mij gerust.

Een klein tipje van de sluier licht ik binnenkort op in een aantal vlogs op mijn website en marcelvanderpol.blogspot.nl. Houd de berichten daarover in de gaten.

Groningen, 7 augustus 2017

Marcel van der Pol

Deel 10 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

9. Vakantie, talen en denkramen (Columns vanuit de Slowlane, Marcel van der Pol

Dit jaar bewandelen wij in een relaxte vakantiesfeer het Krijtlandpad in Zuid-Limburg. Heerlijk met z'n tweeën. Dagelijkse lange wandelingen met uitgebreide rustpauzes op mooie plekjes.

Wij zijn hierheen gekomen met het openbaar vervoer. In het landschap waar wij doorheen reden maakte het  zwartbont van de noordelijke  koeien steeds meer plaats voor roodbont. In de trein was het druk, veel buitenlanders bepakt en bezakt met grote kofffers, tassen of rugzakken. Terwijl ik naar buiten starend de gebeurtenissen van de afgelopen maanden steeds beter achter mij kon laten, bereikten flarden van gesprekken in diverse talen mijn oren: Nederlands, Engels, Duits, Frans en zelfs een keertje Spaans.  Ik genoot ervan hoe gemakkelijk het kon zijn om hink-stap-sprong te schakelen van taal naar taal naar taal. Je kon zomaar wat meekrijgen van een paar halve zinnen in het Engels en toch begrijpen waar het over ging.  Om dan vrijwel moeiteloos over te stappen op een ander gesprek dat in het Duits werd gevoerd, of Frans of Spaans. Mijn woordenschat in de laatste twee talen is beduidend geringer dan die in het Engels of Duits. Maar toch... de lijn van een gesprek bleef nog steeds met enige moeite te volgen. Zó bijzonder zijn je hersenen dus, dat ze elke keer razendsnel het juiste stukje taalgeheugen aanboren, ook al kijk jij dromerig naar het voorbij glijdende landschap en springt je aandacht dartel van gesprek naar gesprek.

Enige jaren geleden werd ik uitgedaagd door een uitgever van audiopublicaties, om in een opnamestudio een aantal keren achter elkaar een bepaalde voorstelling te spelen, maar dan wel steeds in een andere taal: Nederlands, Engels en Fries. Vanwege de dure studiotijd moest ik alle drie taalversies van zo'n voorstelling direct achter elkaar in één ochtend of middag spelen. Het voordeel daarvan was, dat ik nu zelf kon ervaren welke invloed de taalkeuze had op de sfeer en de beleving van een verhaal.

Ik werd de eerste keer totaal verrast door het centrale gevoel bij een voorstelling dat door de taalkeuze zo kon veranderen. Alsof elke taal een eigen denkraam bij mij opriep (ondanks het feit dat het mijn eigen voorstelling over de bijdehante Innocensius was die ik zelf had geschreven!). Het Nederlands nodigde mij tot meer vrolijkheid. De Engelse variant werd intenser, serieuzer. Het Fries zorgde voor een grotere intimiteit. 

Achteraf had ik het gevoel dat ik echt drie verschillende voorstellingen had gespeeld, elk met een eigen onderstroom aan motieven, wensen en verwachtingen. Een andere taal kan je dus werkelijk een ander perspectief op een verhaal bieden, een ander denkraam die je op een nieuwe manier naar de wereld laat kijken.

Ik werk (samen met anderen) vanuit KERIDWEN (mediation, nieuwe persoonlijk/professionele denkramen), vanuit FORZES (organisatieverandering/ontwikkeling), vanuit TRUEBADOORS (intercultureel samenwerken/samenleven) en vanuit FLOW&GO (werken in Afrika). Altijd zijn wij bezig om mensen te helpen nieuwe perspectieven te ontwikkelen, andere denkramen te ontdekkenen en daardoor nieuwe mogelijkheden te zien. Mijn aanpak is vooral gebaseerd op mijn Narratieve Zelfregie (de NZR (R)-methode. Actief spelen met taal is daar een onderdeel van.

Volgend jaar is Leeuwarden de culturele hoofdstad van Europa. Welke talen zouden er dan allemaal in Friesland te horen zijn? Wat zal dat kunnen  betekenen voor de wijze waarop men denkt en naar de wereld kijkt (perspectief en denkraam)?

Ik wil in dat kader wel een Europese voorstelling spelen. In Leeuwarden. Tijdens het culturele hoofdstad van Europa-jaar (2018). Voor een cultureel divers publiek. lk heb al een goed uitgewerkt idee over vrijheid, identiteit en nieuwsgierigheid klaar!

Vlak voor een voorstelling mag het publiek dan beslissen in welke taal ik moet spelen: bijvoorbeeld Nederlands, Fries of Engels. Elk optreden kan ik dus weer in een andere taal moeten spelen. Alleen dan kan het publiek zelf ontdekken in hoeverre een taalkeuze een ander perspectief en denkraam oproept. Dat zou ik prachtig vinden om te doen. Bovendien is het mooi, spannend, leuk, uitdagend en een intercultureel verantwoorde gedachte! 

Groningen, 24 juli 2017
Marcel van der Pol

Deel 9 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

8: Je weet (niet) wat je mist (Columns vanuit de Slowlane. Marcel van der Pol)

Sinds kort volg ik de Visuele Restitutie Training, door mij omgedoopt als de Kijkdoostherapie. Ik zit letterlijk vier keer per dag in een soort kijkdoos een kwartier lang naar een vast punt op een computerscherm te kijken. Op het scherm verschijnt steeds opnieuw een nieuwe, dynamische  'sterrenhemel'. Een deel van deze sterren begint te draaien. Ik geef aan of de draaiing met de klok mee of tegen de klok in gaat. Uiteraard (!) worden de draaiende sterrenwolken steeds in verschillende delen van mijn gezichtsvelduitval geprojecteerd. Als het goed is wordt geprobeerd daar zo stap voor stap mijn zicht weer wat te activeren. Hard werken, vermoeiend, maar goed te doen, vooral met mooie muziek op de achtergrond. Soms zie ik de draaiingen, vaak ook (nog) niet. De ene keer zie ik slechts een 'zwart gat', de andere een 'wit licht' zonder structuur. Of ik zie slechts een deel van de draaiende constellatie. In alle gevallen weet ik heel concreet wat ik heb gemist. Ik train er juist op, om toch weer zoveel mogelijk te kunnen zien wat ik nu mis.

Na weer zo'n oefensessie moest ik opeens denken aan een CEO met wie ik heb enige tijd gewerkt. Deze zorgde er, naar eigen zeggen, bewúst voor dat hij dingen miste. Niet weten was voor hem een effectieve soort beroepshouding:  Management by Not Doing. Als je ergens geen aandacht aan schonk, zou een vraagstuk of probleem (vooral die tussen mensen binnen zijn organisatie) vanzelf oplossen.

Interessante gedachte. Verschillende problemen lossen ook in de loop van de tijd op zonder dat je er aandacht aan hoeft te geven. Dat geldt zeker niet voor alle problemen. Er is een groot verschil tussen 'not dóing' en 'not séeing', sterker nog, tussen 'niet zien' en 'bewúst niet zien'.

Hoe vaak kijken we niet de andere kant op als we geen zin in problemen hebben, als we ons ergens ongemakkelijk bij voelen, of als we beducht zijn voor de consequenties van wat we zien? Stel dat je begint om, net als in mijn kijkdoos, naast de focus op de hoofdtaak de aandacht ook te richten op zaken in de periferie... wat mis dan niet meer? Dan heb je nog alle ruimte om te beslissen welke zaken je gerichte / bewuste aandacht behoeven. Soms laat je het dan ook weer gaan, omdat 'het' zichzelf wel redt. Soms kies je voor gerichte aandacht; omdat dat nodig is, omdat jij deskundig bent, omdat het gewoon goed is als jij betrokken bent. 

Ik kan mij tegenwoordig soms zo blij voelen als ik vanuit mijn ooghoeken (delen van) draaiende constellaties meen te zien. Dan zíe ik ze tenminste weer. 

Dat is ook wat ik als eerste met mijn inspanningen wil bereiken: een zo groot mogelijk herstel. Vervolgens wil ik deze ervaring van zien, van weinig zien en van anders zien gebruiken in mijn werk voor klanten, zoals genoemde CEO. Wellicht wordt het dan voor klanten zoals hij gemakkelijker om scherp gefocust te zijn op hun hoofdtaken met tegelijkertijd de juiste aandacht voor datgene wat er in de periferie gebeurt. Ik wens hen toe dat ze het verschil wéten tussen datgene wat ze best even kunnen missen omdat het vanzelf goed komt, en datgene waarop zij beter wèl hun centrale aandacht kunnen richten.

Groningen, 10 juli 2017

Marcel van der Pol

Deel 8 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

7. De Blauwbilgorgel en de Pot met Goud (Columns vanuit de Slowlane. Marcel van der Pol)

[De Blauwbilgorgel (tegen de achtergrond van de blauwe mannen) zoals prachtig verbeeld door Magda van Tilburg. Volg de link voor meer info over Magda en over "Boox alive", waar verhalen flonkeren als sterren.]

===================================

De Blauwbilgorgel en de Pot met Goud.

De afgelopen tijd kreeg ik diverse contracten onder ogen. Dit keer uit de bv Zorg Nederland. Zó verschillend uitgewerkt: aan de ene kant contracten met SMART geformuleerde behandeldoelen (vereiste van de zorgverzekeraars), aan de andere kant contracten die vooral uitdaagden het avontuur van de behandeling aan te gaan en te onderzoeken wat de behandeling (maximaal) op kon leveren.
Kijkend naar de doelen, valt op dat hoe concreter de doelen, hoe meer de complexiteit van een (behandel-)situatie is teruggebracht tot enkele parameters. Ik heb (zeker niet alleen in de zorg!) meermalen mogen meemaken dat door de volledige focus te richten op de 'kleine' doelen (de parameters), het 'grote' doel uit het zicht verdween.

Uiteraard zijn er ook genoeg contracten waarin de kleine en de grote doelen samenvallen. Van tevoren is dan duidelijk wat het eindresultaat moet zijn. Echter, hoe leg je vooraf de uitkomst van bijvoorbeeld wetenschappelijk onderzoek vast, het effect van complexe zorg of het resultaat van grootschalige organisatieveranderingen?

Ik mag dat graag illustreren met de metafoor van de Pot met Goud. Het grote doel van de expeditie was rijkdom te vergaren. Omdat dat doel niet SMART genoeg was (want wanneer had je het doel gehaald?) werd als operationeel doel gekozen voor 10 zilverstukken. Lekker concreet! Onderweg liet men een onverwachts gevonden grote pot met goud links liggen, omdat deze geen zilverstukken bevatte.

Ik snap de behoefte aan controle, aan duidelijkheid over resultaten. Ik zie ook zeker het nut en de zin van planmatig werken. Ik pleit echter ook voor meer avontuur, omdat zó vaak vraagstukken niet kunnen worden opgelost met dezelfde denkwijze (ons denkraam) als waarmee ze zijn veroorzaakt (naar Einstein)! We moeten ons denkraam eerst onderzoeken (eventueel unframen) én groter maken om tot goede doelen en juiste resultaten te kunnen komen.
Ik mag klanten in zo'n geval graag meenemen op een virtuele Keridwen-expeditie "Op zoek naar de Bronnen van de Nijl". Ik mag ze ook graag vertellen over de metaforische Blauwbilgorgel (met dank aan Willem Wilmink), wiens vader een Porgel en wiens moeder een Porulam is. Je hebt vantevoren geen idee dat uiteindelijk de Blauwbilgorgel het resultaat zal zijn, hoe graag je dat misschien ook had gewild. Ik vertel dan over een koning die een betere toekomst voor zijn rijk voor ogen heeft en daarvoor een grote organisatieverandering, de verbintenis tussen de Porulam-fractie en de Porgel-fractie nodig denkt te hebben. Stel je voor (functionele empathie is al de hèlft van het veranderingsproces)! Twee zó verschillende fracties die opeens samen moeten. Wat zal daaruit voortkomen? Daar is goed over na gedacht. Porgel en Porulam hebben een keurige, concrete doelstelling meegekregen. Er is uiteraard rekening gehouden met mogelijke variaties. Echter, in geen enkel scenario kwam de Blauwbilgorgel voor. Teleurstelling of Serendipische vondst? Als je eens wist wat de meerwaarde van een Blauwbilgorgel kan zijn! Wat niemand had gedacht, wat ook in geen enkel scenario was opgenomen, wat dus ook nooit van Blauwbilgorgels werd verwacht: Blauwbilgorgels zijn heel goed in het vinden van goudpotten, zelfs als het de primaire opdracht is om zilverstukken te vinden. Wie het aandurft om (naast het volgen van gebaande paden) ook te dwalen, loopt een enorm risico níeuwe, goede, verrassende wegen te vinden!

Groningen, 26 juni 2017
Marcel van der Pol

Deel 7 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

6. Ondersteunen vanuit de Slowlane (Columns vanuit de Slowlane. Marcel van der Pol)

De laatste maanden werd mij meermalen gevraagd of ik doorhad dat ik mijn wijze van werken nu mooi bij mijzelf in praktijk kon brengen. Hoewel ik de eerste keer deze suggestie behoorlijk confronterend vond, was ik mij wel terdege bewust van het feit dat ik mijn eigen Narratieve Zelfregie heel goed in mijn huidige situatie kon gebruiken!

Omstandigheden begin dit jaar hebben mij gedwongen opnieuw te gaan dwalen en andere wegen te zoeken. Ik heb mijzelf afgevraagd, welke Held (of Helden) ik nu het beste kan meenemen om in mijn nieuwe situatie optimaal te kunnen functioneren (De Dans van de Held). Ik heb mijn "oude" verhalen herzien en ben op zoek gegaan naar nieuwe verhalen om over mijzelf en de wereld te vertellen (Wachter & Lantaarn). Ik ben begonnen om de 'film' van mijn leven en werk, nu en straks, te onderzoeken en regisserend vorm te geven (Het Gordiaanse Ei).

Dit voelt goed en vertrouwd. Ook na een zeer ingrijpende gebeurtenis (van welke aard dan ook) staan er altijd weer Helden klaar, die je helpen om een nieuwe visie op je zelf en de wereld (werk èn privé) te ontwikkelen en je vervolgens een zetje geven om weer in beweging te komen (De Dans van de Held). De Helden helpen je zeker ook om je actuele vragen met gerichte storytellingstechnieken goed aan te pakken (Wachter & Lantaarn). Het leven voordat een gebeurtenis  zich aandient kan heel anders zijn, dan daarna. Hoe geef je dat nieuwe leven goed  vorm? Door zelfregiemogelijkheden toe te passen (Het Gordiaanse Ei).

Een embolie heeft afgelopen januari mijn gezichtsvermogen voor een deel beschadigd. Dat zo'n klein bloedpropje  in staat is om  als een donderslag bij heldere hemel je leven zó op de kop te zetten! Wil ik blijven doen waar ik werkelijk in geloof en waar ik goed in ben, dan moet ik wel mijn eigen boeken gaan leven! Ik dwaal nu (ik experimenteer en onderzoek), om nieuwe wegen te vinden. 

 De meeste vraagstukken  waarmee ik op dit mrmoment word geconfronteerd bewegen zich vooral in de Fastlane. Tot voor kort reed ik in de Fastlane het hele land door (en regelmatig ook buitenland, tot in Afrika) om mooie zinvolle dingen te doen met Narratieve Zelfregie: zoals  het begeleiden van organisatieveranderingen en verbeteringen en van  persoonlijke professionele ontwikkeling, het begeleiden van mediations  en het geven van lessen en workshops,  met aandacht luisteren en het vertellen van zinvolle verhalen. Vaak in het Nederlands, soms in het Engels of Duits. Geen week was hetzelfde.

Dan schiet opeens zo'n klein bloedpropje los en slingert je uit de Fastlane linea recta de Slowlane in. Gewoon verdomde pech, zoals een arts het uitdrukte. Blij toe dat alleen mijn gezichtsvermogen deels is beperkt. En daar ik nu toch in de Slowlane sta, heb ik meteen de gelegenheid om in alle rust en van een afstandje goed naar mijzelf, mijn werk,  leven en vraagstukken in de Fastlane te kijken. Precies zoals Het Gordiaanse Ei uit de Narratieve Zelfregie iedereen aanraadt van tijd tot tijd te doen. Stap even uit je vaste patroon. Vergeet het verhaal dat je altijd vertelt. Vergroot je denkraam. Onderzoek je vraagstukken vanuit minder bekende, verrassende invalshoeken. 

Met andere woorden, bezoek zo nu en dan eens de Slowlane, niet omdat je moet, of omdat je iets overkomen is, maar omdat je daartoe wordt uitgenodigd, omdat je het wilt en omdat je weet dat het je veel zal opleveren.

De verbindingswegen tussen Fastlane en Slowlane zijn talrijk en  meestal veel korter dan je denkt. Een kleine omleiding is vaak de snelste weg. Het mooie van het kijken vanuit de Slowlane is, dat er opeens rust is en aandacht. En omdat er rust en aandacht is, is er ook meer ruimte voor creativiteit, een andere manier van kijken en denken. Einstein zei al, dat problemen veelal met een andere denkwijze veel beter aangepakt en opgelost kunnen worden dan die waarmee zij zijn veroorzaakt.

Kortom, ik wil je uitnodigen om even uit je Fastlane in de Slowlane te stappen. Jij bepaalt zelf hoe lang je denkt uit de Fastane weg te kunnen zijn. Als je dat wilt kan ik je helpen om met hulp van Narratieve Zelfregie nieuwe visies te ontwikkelen en je vraagstukken vanuit verschillende invalshoeken te onderzoeken om tot een effectieve en aanvaardbare oplossingen te komen. Dat noem ik ondersteuning vanuit de Slowlane, of korter gezegd: Slowlanecoaching. Meer weten? Neem gerust contact op: marcel@keridwen.nl of via Keridwen-website, contact https://www.keridwen.nl/?page_id=60.

Groningen, 12 juni 2017
Marcel van der Pol

Deel 6 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60) 

5, Het Perspectief van een Krijger (columns vanuit de Slowlane, Marcel van der Pol)

Tot welke overpeinzingen het simpelweg oversteken van een straat al niet kan leiden. Tegenwoordig denk ik vooral aan Krijger, één van de twaalf helden uit 'De Dans van de Held' (link). Krijger zie ik vooral in jongvolwassenen prominent en actief aanwezig. 

Sinds ik (met Slechtziendenstokje en al) opnieuw zelfstandig de wereld ben gaan verkennen, kom ik Krijger in het verkeer overal tegen. Op het trottoir doemen opeens van dichtbij een fietsers op, die vaak met een welgemeend "Sorry!" en "Pas op!" mij rakelings passeren, waarschijnlijk mijn SZ-stok totaal over het hoofd ziend. Het trottoir lijkt zo aardig een hindernisbaan te worden!

Oversteken (incl. via zebra) is dankzij Krijger ook een stuk spannender geworden.

Een voorbeeld. Uitgebreid om mij heen kijkend bereid ik mij voor: links, rechts, voor, achter... Veilig? Check! Stok uit. Diep ademhalen. Even wachten tot ook voor anderen duidelijk is, wat ik ga doen. Dan... oversteken! Met doelgerichte snelheid komt een kleine rode auto (het moderne strijdros van vele jonge Krijgers) aangereden. Kort inhouden. Situatie inschatten.  Geen verkeer, dat dwingt tot stoppen. Slechts één voetganger op de zebra. Zeker nog voldoende ruimte... Dus plank gas!

Mijn hart staat even stil. Dan spring ik achteruit. De automobilist toetert en zwaait. De eerste paar keer dat mij zoiets overkwam werd ik na de schrik woedend! De auto was dan echter alweer ruim buiten bereik. De dertiende keer (ik ben ze gaan tellen!) Dat mij zoiets overkwam, was ik al beter voorbereid.  Ik zag de auto (klein, beige deze keer) al luid toeterend aan komen stormen en wist redelijk rustig en tamelijk onvervaard de oversteek af te maken.

Toen moest ik opeens denken aan Krijger uit "De Dans van de Held' (https://www.keridwen.nl/?page_id=822). Krijger is doelgericht, laat zich niet afleiden, ziet overal mogelijkheden, kansen en uitdagingen die het halen van zijn (of haar) doel ondersteunen en bevorderen. Krijger ziet dus direct dat gaatje tussen wandelaar op de zebra en de stoeprand.  Een SZ-stok leidt slechts af van je doel, die zie je dus nauwelijks tot niet.

In mijn werk met 'De Dans van de Held' ben ik ook heel blíj met Krijger. Krijger zorgt ervoor dat zaken worden gerealiseerd (innovatief, doelmatig, standvastig).

In het perspectief van Krijger is stilstand en passiviteit niet acceptabel. Je moet in beweging blijven en doen wat er gedaan móet worden om te realiseren wat je wílt realiseren.

Mooi toch? Een belangrijke motor van de vooruitgang.

De prijs die Krijgers, soms onbedoeld, betalen, is dat ze bereid zijn over 'lijken' te gaan om hun doelen te halen. "Opzij  opzij, opzij... we hebben ongelofelijke haast!" En als je niet opzij gaat of kunt gaan... jammer dan!

De kern van "De Dans van de Held" wordt gevormd door het besef dat elk mens ten allen tijde kan kiezen wèlke Held (of Helden) je in een bepaalde situatie het beste kunt activeren. Geef je echter één enkele Held téveel ruimte, dan ontstaat het risico  op soms zeer ernstige bijeffecten (een soort 'collatoral damage').

Twee van je helden in een situatie activeren maakt jou al veel effectiever en efficiënter. Geen kans op tunnelvisie! De manier waarop beide Helden naar een situatie kijken is per definitie verschillend. Beide Helden samen zorgen voor een substantieel breder perspectief. 

Bijvoorbeeld, Krijger en Voedster samen zorgen voor doelgericht optreden met in achtname van de menselijke maat.  In het verkeer zou dat betekenen dat je snel je  bestemming bereikt (Krijger) met respect voor andere weggebruikers  (Voedster).

Ik wens elk mens die voornamelijk slechts door de ogen van  één specifieke  Held, zoals Krijger,  naar de wereld kijkt, minstens een tweede actieve Held toe. Waarom? Omdat jij daardoor je perspectief verbreedt en je veel meer opties creëert  voor adequaat  handelen, dwz effectief, relevant, proportioneel. 

De vraag is hoe je, indien nodig  als buitenstaander kunt helpen het perspectief van een Krijger ruimer te maken. Hoe help je iemand meer Helden te activeren?

In het verkeer zou ik mij dan in ieder geval een stuk veiliger en zekerder voelen.

Ook buiten het verkeer kom je veel actieve Krijgers tegen, zowel ten positieve als ten negatieve. Denk maar aan al die tegen de stroom in roeiende creatievelingen met slimme, innovatieve ideeën. Aan ondernemers die een gat in markt zien en op het juiste moment een nieuwe kansrijke, richting inslaan. Aan durf-kapitalisten op het overnamepad. Aan idealistische en aan dogmatische politici Aan fundamentalisten die alles en iedereen ondergeschikt willen maken aan hùn visie op de wereld. 

Wat zou het al die mensen persoonlijk opleveren, als ze met een tweede  (of derde, etc) Held een nieuw, verrassend perspectief op de wereld kregen? Wat zou dat vervolgens voor de mensen om hen heen, voor hun organisatie, de maatschappij, het land etc. kunnen betekenen?

Verbreed je perspectief, vergroot je denkraam, met De Dans van de Held (onderdeel van Keridwen's Narratieve Zelfregie) en ontdek wat je vernieuwde visie kan betekenen. (voor contact https://www.keridwen.nl/?page_id=60).


Groningen, 1 juni 2017
Marcel van der Pol

Deel 4 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)