woensdag 7 februari 2018

Column 18.03: Opnieuw de eerste keer.

Op weg om samen met Nicole een workshop (train de trainer) te geven voor als je als trainer het ook even niet meer weet. Daar zit natuurlijk een prachtige paradox in verscholen. Wordt er nu van Nicole en mij verwacht dat wij als workshopgevers het altijd wèl weten, zelfs als wij het ook even niet meer weten? 
In ieder geval kan ik mijzelf inzetten als metafoor. Sinds mijn zicht is beschadigd is alles anders geworden. Soms weet ik het dan ook even niet meer. 

Inmiddels ben ik weer voorzichtig begonnen te onderzoeken wat mijn mogelijkheden voor mijn werk zijn: wat gaat goed, wat is lastig, wat moet anders. Een verrassende ontdekking is dat je met vermìnderd zicht (perifere uitval) soms méér ziet. Geen enkele waarneming is immers meer vanzelfsprekend? Ik kijk veel bewuster, meer gefocust. Details die ik vroeger vast regelmatig negeerde, omdat ze op dat moment minder relevant leken, ga ik nu opeens herwaarderen. Wellicht zijn ze nu wel belangrijk.
Waar ik mij voor werk steeds de meeste zorgen om maakte was het óverzicht. Je kunt vooral in het overzicht essentiële zaken missen als je blikveld minder compleet is geworden. Heb ik wel door als iemand de aandacht probeert te trekken? Vergeet ik überhaupt de mensen niet aandacht te geven, die ik niet zie? Pik ik wel verschuivende stemmingen op?  Of de non verbale communicatie tussen (enkele) deelnemers? Vroeger was een snelle blik voldoende om een zaal te overzien. Nu heb ik meer tijd nodig om 8edereen te zien. Ik ben mij dan ook veel meer bewust geworden van de verschillende aanwezigen cq deelnemers. Wat ik zie, zie ik heel bewust.... en dus zie je soms tóch meer meer als je minder ziet.
Laatst gaf ik mijn eerste college op de universiteit  weer. Daarvoor mijn eerste cursus Narratief Lesgeven voor docenten. De eerste workshop workshop Narratieve Zelfregie voor professionals in de ambulante hulpverlening. Mijn eerste voorstelling op lokatie.  Straks is mijn eerste Train-de-Trainer (met Nicole). Morgen mijn eerste  congres als dagvoorzitter. Ik heb lhet gevoel dat ik steeds het visuele wiel moet uitvinden.  Zie ik het? Zie ik het goed? Elke van deze situaties is toch weer een soort nieuw. Met eigen vragen en kenmerken. Wat gaat zoals vroeger, wat gaat anders? Wat betekent dat voor mijn rol, positie, functioneren en professionele inzet?
Het is genieten als deze 'premières' steeds weer mooie ervaringen blijken te worden, waarbij ik steeds beter mijn nieuwe weg vind. Of zoals een klant zei: ... Back on track, but off the beaten tracks. Herkenbaar. Bovendien wil ik het ook zo: professioneel, betrrouwbaar en integer ook buíten de gebaande paden opereren. Want als je 'het even niet meer weet', kun je niet meer terug vallen op oude patronen. Denk maar aan de glasheldere Einstein-citaten hierover (ken je die nog niet? Neem contact op met mij). 
Een andere reactie uit de markt was dat ik door mijn ervaringen van het laatste jaar een duidelijk zichtbare extra dimensie toevoegde aan mijn werk.

Dank voor beide Feedback-Opmerkingen. Ik ben er blij mee. Het helpt om na het vallen weer op te staan en verder te gaan, maar dan anders (ook buiten het gebaande pad) en wellicht beter. Soms ontdek je dat minder zicht ook beter zien kan betekenen, en gekwetstheid (letterlijk fysiek!) je de ruimte geeft om meer bezonken en afgewogen in het professionele leven te staan. " Je ontwikkelt je tot 'Wounded Healer' in je vak", hoorde ik mij laatst omschrijven. Dankjewel! Ook dàt hoop ik voor mensen te kunnen zijn (in werk en prive). Het feit dat iets kwijt bent geraakt,  kan iemand ook rijker maken. 

Marcel van der Pol
Groningen, 6 februari 2018

Uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen over Vallen, Opstaan en Verdergaan (maar dan anders en beter)". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over gerichte presentaties, lezingen (Speakershows) of over cursussen, workshops en advies, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)