18. Kun je je dan vasthouden aan de wind?

Afgelopen week zat ik in de trein naar Winschoten om daar voor het eerst een SPEAKERSHOW over mijzèlf te verzorgen. "Houd je vast aan de wind!" heb ik deze Speakershow genoemd, een combinatie van lezing en voorstelling over wat ingrijpende veranderingen met mensen doet. Het geven van Speakershows zijn voor mij een vorm om na mijn infarct weer terug in het werk te komen. Ik wil de wereld laten zien, dat ik er weer ben, dat ik mooie, zinvolle  nieuwe dingen heb te bieden voor mens en organisatie. Er zijn zelfs bijzondere zaken aan mijn repertoire toegevoegd. Zoals deze nieuwe Speakershows over onderwerpen waar ik mij de komende tijd op wil richten: (1) Communicatie tussen professional en klant/opdrachtgever ("Twee zielen, méér gedachten"), (2) Conflicten tussen andersdenkenden ("Ruzie in de Speeltuin"), en nu dus (3) Mens en/of organisatie in verandering ("Houd je vast aan de wind!").

Gewoonlijk geef ik deze laatste Speakershow aan anderen die in verandering zijn. Deze keer gaat het echter over mijzelf, over wat mij is overkomen, en dan vooral wat het betekent om weer overeind te krabbelen en door te willen gaan. 

Nu ihet mijxelf aangaat sta ik er toch anders in. Uit mijn comfort zône. Mijn weg zoekend in onbekend gebied. Gebaande paden leiden niet naar wat ik wil of kan. Ik dwaal rond om nieuwe wegen te vinden. Als het opeens jezelf aangaat... Daarover wil ik die avond vertellen en een voorstelling geven. 

Het is avond en het regent. In gedachten loop ik lezing en voorstelling nog een keer door. Als ik in Winschoten uit de trein stap ben ik verrast hoe moeilijk ik met mijn beschadigde zicht mij in het donker en de regen kan oriënteren. Na een paar straten ben ik reeds verdwaald. Mijn smartphone-met-navigatie helpt mij niet echt. Gelukkig wijst een jogger mij weer de juiste richting. Ik weet zelfs de lokatie op tijd te bereiken.

Vooral die laatste minuten tot aan de voordeur besef ik weer hoe belangrijk tegenwoordig een goede voorbereiding voor mij is, ook ten aan zien van de reis naar een opdracht toe. Als je zicht is verminderd, is dat veel belangrijker geworden dan vroeger. 

De avond zelf gaat goed. Ik vind het best spannend om pp deze manier over mijzelf te vertellen, terwijl het eigenlijk nog zo kwetsbaar is. Ik vertel over het bloedpropje dat mijn hele leven overhoop gooide. Net zoals veel andere ondernemende mensen dacht ik eigenlijk dat ik zo'n beetje onkwetsbaar was. Hoewel ik genoeg de kwetsbaarheid van andere mensen had meegemaakt, ging ik er eigenlijk steeds vanuit dat zoiets mij niet zou overkomen. Er was hier toch geen enkele aanleiding voor?

En dan gebeurt het toch....opeens... zonder enige aankondiging. Net zoals ik zovaak opbeurend naar anderen was geweest, waren de mensen nu opeens naar mij heel opbeurend.... Het kwam vast wel goed... Kijk eens, hoe ik mijzelf alweer redde... Mijn eigen boeken op mijzelf toepassen, zou helpen om nieuwe mogelijkheden te zien. Durf te dwalen! Vergroot je denkraam! Regisseer je zelf!

Mooie motto's, waar ik nog zeker in geloof..... Maar deze krijgen wel nu een aparte lading als mijzelf een ontwrichtende gebeurtenis overkomt. Ik heb er niet om gevraagd. Zonder pardon uit de Fastlane in de Slowlane geslingerd. Mijzelf blind en onmachtig terugvinden in een ziekenhuisbed. Alle opdrachten heb ik af moeten zeggen. Geen toekomst meer zien. Ik ben al zó blij als ik na een paar dagen het silhouet van mijn grote liefde weer kan herkennen Ik kan weer wat zien! Ik geloof dat ik van blijdschap een halve rivier heb vergoten.

Met de terugkomst van het eerste zicht komt ook de vraag boven.... maar hoe nu verder? Is er hoop op herstel? Ja en Nee. In ieder geval geen 100%. Kan ik weer aan het werk? Hetzelfde werk? Wat is eigenlijk mijn plek in de wereld?

In Winschoten sluit ik de avond af met mijn voorstelling "Houd je vast aan de wind!". Over iemand die alle zekerheden kwijraakt en op zoek gaat naar een nieuw perspectief. Eérst echtermoet je de eigen angst voor het onbekende overwinnen, want anders ga je niet eens op zoek. Of ga je niet verder. Hoe ellendig je huidige situatie ook soms is.... die is wèl bekend. Je weet wat je kunt verwachren. Je weet wat je hebt. Je weet daarentegen niet wat het onbekende je gaat brengen. Wat ga je doen: blijven of gaan? Koesteren wat er is, of de angst overwinnen?  In uiterste nood kun je je wellicht slechts nog vasthouden aan de wind. Maar of dat genoeg is om niet (nog een keer) te vallen?

Aanvankelijk begon ik afgelopen september met dezelfde doortastendheid als vroeger de boel weer op te pakken. Mijn ambitie bleek echter al gauw vèr voor mijn energie uit te lopen. Bovendien is voor mij kijken 'topsport' geworden. Het gaat redelijk goed. Mijn zicht gaat zelfs in kleine stapjes vooruit. Kijken kost mij echter nog steeds  enorm veel energie!

Dus terug naar af. Terug de Slowlane in.  Daar gaan denken, schrijven en voorzichtig experimenteren. Wat kan ik wen wat (nog) niet. Wat wil ik en wat niet. Hoeveel onzekerheid kan ik aan?  Alleen als een klus goed was voorbereid stapte ik (tijdelijk!) In de Fastlane op weg naar de klant. Voorlopig wil ik alleen maar mooie Speakershows geven, of eendaagse workshops, kortdurende interventies en praktische adviezen.

En de rest...?

Of ik de ruimte krijg optimaal te schakelen tussen Slowlane en Fastlane, om zelf te herstellen en voor mijn klanten betekenisvolle dingen te doen? Of er weer voldoende betalende opdrachten binnen zullen komen? Of klanten niet alleen opnieuw mij hun vertrouwen schenken , maar ook zien dat deze ervaring een extra, authentieke dimensie creëert in mijn professionaliteit, dus een zinvolle toegevoegde waarde biedt?

Net als in de voorstelling houd ik mij nu vast aan de wind en heb vertrouwen dat de wind mij kan dragen... als ik tenninste maar mijn armen en handen durf uit te steken.

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Groningen
27 november 2017

Deel 18 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)