Een groot deel van mijn werkzame leven ben ik bezig geweest mensen te helpen op andere gedachten te komen. Hoe lastig kan het soms zijn om een bepaalde denklijn los te laten, zelfs als deze niet (meer) functioneel is. 'Loslaten', maar dat hoeft niet 'weggooien' te betekenen. Mijn streven is er veel meer op gericht dat mensen qua denken in bewéging komen, opdat ze open komen te staan voor andere gedachten en ideeën dan de hunne. Er is nog zoveel te ontdekken buiten je eigen 'verhaal' wat jou kan verrijken! Dan moet je niet je verhaal afsluiten en bevriezen; dan kom je alleen maar in je eigen 'bubble' te leven.
Dus: stap uit je comfort zone. Vergroot je denkraam. Ga dwalen en vind nieuwe wegen (een nieuwe koers).
Mensen kunnen soms zo vasthouden aan hun eigen denkwijze en -patronen en - procedures, dat ze volledig opgesloten raken in hun 'bubble'! Voor mijzelf betekende dit gegeven, dat ik graag wilde bewijzen dat 'denken ook met een veel minder strakke structuur toe kon, misschien zelfs zonder! Leven en werken met wat er is, in het hier en nu. Geen bubble. Wel focus. Veel creativiteit. Goede impact.
Ik genoot (geniet!) van mijn werk
En dan word je zèlf opeens door een infarct (gevolg: beschadigd zicht) gedwongen te dwalen in 'terra incognita' - zowel privé als professioneel.
Hoe vaak was ik afgelopen maanden niets iets kwijt omdat ik het niet zag liggen?
Hoe vaak hebben mensen mij om heen mij niet gewezen op de vóórdelen van een eenvoudige structuur? Bijvoorbeeld, vaste plekken voor voorwerpen die ik vaak gebruik (tijdwinst door minder zoeken). Of strakkere dagindeling (energiewinst door gedoseerde activiteiten).
Aha... zei ik dan en voelde de liefde voor vrijheid verdampen als sneeuw voor de zon.
Gelukkig is daar ook nog Leon Blauw, personage uit volksvehalen. Dromer als hij was, was hij voortdurend van alles kwijt en bracht daar miet alleen zichzelf maar ook zijn vrouw. tot wanhoop. Vooral zijn sleutels was hij om de haverklap kwijt. Natuurlijk is een vaste plek (haakje nast de deur) een goede oplossing. Maar als je ook dàt vergeet omdat je plotseling een creatieb ingeving krijgt... wat doe je dan? Leon blauw begon met een briefje aan de binnenzijde van de voordeur dat hem opriep niet te verggeten dat sleutels aan het haakje behoorden te hangen. Maar dan moet je dat briefje wel zíen en lézen! Om zichzelf daar aan te herinneren schreef Leon een tweede briefje dat hen aanspoorde het briefje op de deur te lezen. Maar waar laat je dat nu weer? Op zijn bureau waar het steeds onder andere 'belangrijke paperassen' bedolven dreigde te raken? Kortom, binnen de kortst keren had Leon Blauw een hele reeks aan aandachtbriefjes door het huis verspreid liggen. De aanwijzingen werden steeds korter, van 'Kijk onder de broodmand' en 'zie koffiekop' tot 'Wastafel'.
Het enige wat hij nog hoefde te doen, was de aanwijzingen te volgen tot hij de sleutels en het haakje naast de voordeur had gevonden. Elk briefje legde of plakte hij op een plek die hij naar eigen zeggen niet kon missen. De praktijk was echter anders. Steeds weer doorkruiste een bijzondere gedachte zijn zoektocht en vergat hij steevast waar hij mee bezig was en naar waar jij op zoek waas. Een structuur die geen structuur bood.
Een milde glimlach van mij voor Leon Blauw en zijn verhalen.
Ook een oproep aan mijzelf. Een heldere minimale structuur kàn ervoor zorgen dat je voldoende tijd over houdt om fijne, mooie, boeiende dingen te doen. Nu nog onderzoeken welke minimale structuur de liefde voor de vrijheid het best garandeert.
Ik zal deze structuur die mij vrijheid biedt 'Code Blauw' noemen. 😉🤠
Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl
Groningen
11 december 2017
Deel 20 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane. Over vallen, opstaan en verdergaan". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten