Posts tonen met het label theater. Alle posts tonen
Posts tonen met het label theater. Alle posts tonen

donderdag 21 januari 2016

Eén Golem, twee gezichten

Twee gezichten

Zaterdag 30 januari vindt in de Groninger Synagoge het mini Golem Festival plaats: twee voorstellingen over één Golem. Wat dit festival zo bijzonder maakt is dat beide theatermakers (Gottfrid van Eck & Marcel van der Pol) hetzelfde onderwerp zo'n totale invulling hebben gegeven. In de ene voorstelling is de Golem een angstwekkende figuur, symbool zelfs voor de existentiële angsten die wij als mensen hebben. In de andere voorstelling is de Golem een zoekend wezen, dat er verlangt mens te zijn.

Naast dat de Golem een intrigerend onderwerp is voor uiteenlopende voorstellingen, boeken, films, muziekstukken etc, is de Golem voor mij hierdoor tevens het symbool geworden hoe verschillend mensen op basis van dezelfde gegevens naar de wereld kunnen kijken en vervolgens hoe zij bijna volledig de visie van de ander uitsluitend hun eigen werkelijkheden creëren. Zoals ik de wereld zie, is waar. Zoals jij de wereld ziet, is onzin. Narratief constructivisme, noem ik dat.

De kleiman

Wie is echter deze Golem. Wat is zijn èchte verhaal? Er is een verhaal dat zegt, dat om de aarde te scheppen, G-d eerst 999 try-outs heeft gedaan, voordat hij genoeg tevreden was om Zijn 1000ste schepping als première te kunnen presenteren. Adam begon daarin als een vormloze klomp, door G-d in menselijke vormen gekneed en van levensadem voorzien.  Het verhaal van de mensheid was begonnen.

Sindsdien hebben vele mensen geprobeerd deze schepping te evenaren. Slechts  degenen die zo dicht bij Hem stonden, dat zij de juiste wijsheid en macht hadden ontvangen, slaagden er in. De bekendste onder hen is waarschijnlijk de Praagse Rabbi Juda Löw ben Betsabel (16de eeuw). Toen de nood van zijn volk groot was, creëerde Rabbi Löw, met hulp van zijn geliefde schoonzoon en zijn favoriete leerling, een menselijk wezen uit aarde (klei) en water (rivier). Hij voorzag het wezen levensadem (lucht) om het vuur van zijn persona aan te wekken en aan te wakkeren. Navolgers van Rabbi Löw hebben, als zij zijn wijsheid en macht niet bezaten, compensatie gezocht in heersende wetenschappelijke theorieën en technieken. Velen hebben het geprobeerd, slechts weinigen zijn geslaagd.

Allen hebben de kleiman, de golem, tot leven willen roepen omdat ze hem nodig hadden. Tegelijkertijd hebben ze allemaal ook een veiligheidsklep willen inbouwen, dat als een golem om welke reden dan ook niet aanstuurbaar en onbeheersbaar was geworden, zij hem ook weer konden deactiveren, terug veranderen in een levenloos stuk klei. Het verhaal gaat, dat zelfs G-d zich wel eens afvraagt wat hij heeft losgemaakt toen hij Adam tot leven wekte...

Stel dat er in de rijke geschiedenis van mens en golem er ooit een Meester geleefd, die om zijn volk te beschermen een golem tot leven riep. Deze Meester brengt aarde, water, lucht en vuur bij elkaar en noemt de tot leven gewekte kleiman: Golem.

“Ik heb je nodig”, zegt hij tot zijn maaksel. “Praten alleen is niet meer genoeg. We krijgen opeens de schuld van alles wat niet goed gaat in de wereld. Ze schreeuwen om wraak. Ze willen bloed zien! Golem, bescherm ons. Ga met je machtige gestalte tussen hen en ons in staan. Wees een niet te passeren schild tegen hun moordlust! En zorg dat het meisje veilig en wel terugkomt. Opdat er weer rust komt. Opdat woorden weer voldoende zijn.”
Golem buigt het hoofd, gaat heen en doet wat hem is gevraagd. Wat zal de Meester ondertussen denken: de macht van het woord is onvoldoende gebleken? Nu moest ik wel met het woord de daad creëren? Maar kan ik mijn maaksel wel onder controle houden? Ontsnapt het niet aan mijn greep? En wat dan? Oh, heb ik niet, terwijl ik het goede wilde, teveel gevraagd en een onbeheersbare (kwade?) macht over de wereld afgeroepen? Hoe kan ik in hemelsnaam, als het nodig is, Golem weer deactiveren... eh... heet dat doodmaken... of mag ik inslapen noemen?


het einde....?

Golem heeft ondertussen echter geproefd van het leven. Hij is toegejuicht. Mensen zijn hem dankbaar. Ze zijn vriendelijk en aardig tegen hem. Ze roepen herhaaldelijk zijn hulp en bescherming in. Als het nodig is, wordt hij gevreesd. Waarom zou hij terug moeten naar het vormloze niets? Hij wil dat helemaal niet! Hij wil leven. Hij wil liefhebben. Hij heeft meisje, zo mooi als de sterren, ontdekt. Hij is nog lang niet klaar in het leven.

Elk golem-verhaal eindigt dat de door de mens gecreëerde mens probeert te ontsnappen aan zijn meester. Hij heeft het leven geproefd. Hij ontdekt zijn eigen vermogens, die meer zijn dan de mensen om hem heen. Hij is echter een mens zonder geschiedenis, zonder opvoeding, zonder lering. Nooit heeft hij geleerd in het complexe spel van de menselijke verwachtingen adequaat te acteren. Zonder sturing, vinden al zijn meesters, is hij een ongeleid en uiterst gevaarlijk en angstwekkend projectiel.
Hoeveel strijd er ook aan vooraf gaat, de meesters slagen er uiteindelijk altijd weer in om de kleiman te deactiveren: aarde tot aarde, stof tot stof...


...of niet? 

Ik heb mij altijd afgevraagd, wat ik zou vinden, als ik mij in de Golem zou verplaatsen. Zou ik dan in plaats van de weerzinwekkende monster een zoekend wezen ontmoeten dat probeert zijn eigen plek in de wereld te vinden? Stel dat hij geen genoegen neemt met deze gang van zaken. 

Hij weet te ontsnappen aan het deactiveringsproces en duikt onder in het leven. Hij wordt een speelbal van verwachtingen. Golem, de grote beschermer! Golem, de minnaar. Golem, de buitenstaander. Golem, het onmenselijke ‘beest’. Golem...
Een echte kleiman kan niet sterven. Een golem blijft actief tot op de juiste wijze hem de levensadem wordt ontnomen. Stel nu dat Golem onder ons leeft... nog steeds... Zou hij dan zijn plek in de wereld inmiddels hebben gevonden? Waar hoort hij thuis? Waar is voor hem ‘hier’ en waar ‘de overkant’.


Mini Golem Festival

Meer weten over hoe het Golem vergaat? Over Golem is door Marcel van der Pol een novelle geschreven en een theatervoorstelling gemaakt: “Is hier de overkant?” Zaterdag 30 januari 2016 Synagoge Groningen ontmoet deze Golem die andere, ... met dat andere gezicht, dat andere verhaal omlijst met life muziek (Gottfrid van Eck & De Wilde Eend).

Welkom! Meer weten? & Kaartverkoop, volg de link.

zondag 8 juni 2014

Denkraam voor een Olifant

Voor meer info over Keridwen: contact

De Blinden en de Olifant 
Zaterdag  7 juni, Volkskrant: interview met Trudy Dehue (hoogleraar wetenschapstheorie en wetenschapsgeschiedenis, Universiteit Groningen).

In dit interview haalt Trudy Dehue de beroemde metafoor aan van de blinden die een olifant onderzoeken aan. Elke onderzoeker ontdekt maar een deel van de werkelijkheid. Als je bijvoorbeeld je onderzoek focust op een poot, dan mis je de slurf. Richt je je op de romp, dan mis je de slachttanden, etc. Geen van de onderzoekers heeft zicht op de olifant als geheel.


Metafoor & Betekenis
Dit verhaal is wellicht reeds bij veel mensen bekend (zie ook Keridwen's Verhaal van de Maand voor mijn versie van dit verhaal). Intrigerend vind ik altijd weer hoe iemand het verhaal vervolgens duidt, helemaal als je het verhaal als metafoor gebruikt. Een metafoor waarvoor? Het mooie aan metaforen vind ik, dat ze niet één op één verwijzen naar een ander concept - dan zou het enkel een vergelijking zijn - maar dat ze je uitnodigen op onderzoek te gaan naar de betekenissen (meerlagig!) van de metafoor.
Zo sterk als een beer is slechts een vergelijking - en het denken stopt.
Als je op zoekt gaat naar de betekenis van "beer", wat dat is en kan zijn en wat dat zou kunnen betekenen voor het begrip 'kracht', dan begint er een metafoor te ontstaan - en wordt het denken gestimuleerd in beweging te blijven.

Daarom houd ik zo van metaforen: metaforen nodigen je uit je denkraam te veranderen: te verschuiven en/of te vergroten.Op die manier kan bijvoorbeeld "zo sterk als een beer" veel meer betekenis krijgen. Get outside your box - Enlarge your Frame of Mind!

Metafoor: een aantal blinden onderzoekt een olifant.  Metafoor waarvoor? Dat iedereen zijn/haar deel van de werkelijkheid waarneemt, onderzoekt en betekenis geeft? Een oproep tot relativiteit en wellicht bescheidenheid?  Dat de werkelijkheid te groot voor ons is?

In genoemd verhaal van de maand ben ik ietwat gaan spelen met de metafoor. Als je het metaforische verhaal iets verandert, verandert dan ook je zoektocht naar betekenis?


De zoektocht van Trudy Dehue levert de volgende resultaten op:

  1. Je kunt oprecht en correct over hetzelfde ding rapporteren en elkaar toch tegenspreken.
  2. Als je met z'n allen rond zo'n olifant staat, heeft het weinig zin om te vragen: "oké, maar wie heeft er nu gelijk?"
Volgens haar bevinden wetenschappers zich in een vergelijkbare positie als de blinde mannen. Ze onderzoeken de wereld in principe oprecht, zorgvuldig en methodisch - en toch kan het gebeuren, dat ze langs elkaar heen praten of elkaar ronduit tegenspreken.
Oprecht, zorgvuldig en methodisch: in ieder geval al drie boeiende extra begrippen die het metafoor-onderzoek van Trudy Dehue heeft opgeleverd.

De vraag blijft natuurlijk: wat maakt dat elke onderzoeker maar een deel van de werkelijkheid ziet? Je wetenschappelijke discipline bepaalt mede wat en hoe je onderzoekt. Evenals het beleid van vakgroep of externe opdrachtgever (derde geldstroom). Verder: de beperkingen van voorkennis, instrumenten, methoden en technieken en financiering. Zeker niet te vergeten: je eigen specialiteit, je persoonlijke interesse en de paradigmata waarbinnen je acteert. Dan heb ik vast nog niet alles kunnen benoemen.

Juist die focus op een enkel deel van de werkelijkheid, jouw deel van de olifant, en daarmee de uitsluiting van andere delen van olifant en werkelijkheid, zorgt voor diverse denkcontaminaties en denkfouten. Trudy Dehue geeft een paar mooie voorbeelden bijv. over "depressies" en "volwassen adhd". Zeer lezenswaardig interview (Volkskrant, 7 juni 2014, Edmund-katern, pag, 27-31)!

Blog over denkraam
De reden dat ik hier over de blinden en hun olifant blog, is niet zozeer dat ik nu weer eens de kans krijg over DENKRAMEN (paradigmata, MindFrames) te schrijven en wat vergroting van je denkraam je op kan leveren: als je niet alleen gericht op een 'poot' bent, maar ook op de 'romp', wellicht op nog meer van de 'gehele' olifant.
De aanleiding om te bloggen is  veel meer de herinnering dat juist het begrip ADHD een belangrijke prikkel voor mij was om het bestaan van denkramen te erkennen en vervolgens te willen morrelen aan de begrenzing van denkramen.

Herinneringen aan ADHD, MBD & ....
Ooit ben ik begonnen als bioloog. Tijdens mijn studie aan de RUG kreeg ik de kans om betrokken te raken bij een aantal onderzoeken buiten mijn vakgebied. Vooral onder de vlag van experimenteel klinische psychologie mocht ik meewerken aan onderzoek naar MBD.
Minimal Brain Damage - het begrip is afgeleid van Temple Fay's onderzoek naar hersenletsels bij soldaten uit WO.I . Hij zag vergelijkbare neurologische symptomen bij sommige kinderen, maar dan veel minder sterk.
Later bleek dat je alleerminst mocht spreken van "damage". Je kon helemaal niet goed beschadigingen in de hersenen van kinderen met diagnose MBD aantonen. Was Minimal Brain Dysfunction een beter begrip? Of anders Minimal Brain Disorder?  Gezien de problemen van de kinderen met concentratie, afleiding en beweging, etc. moest er toch wel echt iets neurologisch mis zijn. 
Welk "deel" van welke "olifant" onderzochten we toentertijd eigenlijk? Ik was blij dat ik de kans kreeg om als relatieve buitenstaander uit de definitie-discussie te blijven en als bioloog (etholoog) het gedrag van kinderen met diagnose MBD in hun eigen omgeving te observeren. Daarnaast kreeg ik de ruimte mij te verdiepen in de zgn. "Verstehung".  Zou ik op de een of andere wijze in staat zijn mij te verplaatsen in zo'n kind, opdat ik zou leren begrijpen wat het was om "MBD-er" te zijn.
Ethologie & Verstehung betekenden voor mij dat ik ieder geval dat ik een relatief groot deel van de olifant mocht onderzoeken. 

In diezelfde periode ontstond er ook een boeiende discussie over hoe je met kinderen met "MBD" moest omgaan. De Utrechtse aanpak: gericht op het gedrag van de kinderen (structureren). De Groningse aanpak: gericht op de omgeving (prikkel arm). De Rotterdamse aanpak: gericht op medicatie (ritaline). 
Het gaat er mij niet om wie gelijk had. Het gaat er mij om, dat een ieder vanuit zijn/haar oprechte, zorgvuldig en methodische onderzoek van een deel van de olifant uitspraken deed over het totale dier. Dat werd een richtingenstrijd... Wie begreep de gehele olifant het best.

Inmiddels bestaat "MBD" niet meer. Het is (als ik dit goed heb begrepen) opgesplitst in ADHD , ADD. PDD-NOS, ... etc. ... etc... (vooral het begrip "-NOS" fascineert mij: "not otherwise specified" - prachtige kreet voor een bepalend denkraam, toch?). De vraag is of al deze begrippen op de een of andere manier naar een "Olifant" verwijzen, of naar een ander geheel.

Bewegende denkramen
Vooral deze ervaringen omtrent MBD en ADHD-onderzoek hebben mij op het pad gezet van denkramen: hun beperktheid maar ook van vermogen tot bewegen ("shifting paradigms"). Bovendien heeft het mij getriggered om buiten mijn vakgebied op zoek te gaan naar andere manieren om te kijken naar de werkelijkheid. (Was het niet Maarten Luther die vertelde over de verrassing die het hem bood, als hij op zijn zolderkamer denkend over de wereld, door de verschillende dakramen steeds weer een ander deel van die werkelijkheid te zien kreeg?). 
Mijn theaterwerk (als onder meer performer, regisseur, schrijver, trainer) heeft mij heel andere denkramen geboden, dan de wetenschappelijke! Het verkennen van de verschillende denkramen, vervolgens het schakelen, vergroten en zo mogelijk creëren van nieuwe denkramen heb ik als bijzonder en verrijkend ervaren.

Keridwen
Inmiddels zet ik het concept van "Bewegende Denkramen" professioneel in ten behoeve van organisaties, zelfstandige professionals en individuele mensen, die op de ene of andere wijze vastzitten in een werken aan een deel van de Olifant en graag een groter deel willen verkennen, omdat ze weten dat dat veel kan opleveren: zowel zakelijk, professioneel als privé.

Ik werk onder de vlag van Keridwen, omdat de naam Keridwen verwijst naar de godin van de Inspiratie. Keridwens's Drie Druppels van Inspiratie helpt je om andere, grotere en nieuwe denkramen te verkennen en te benutten!

Druppel 1: Wachter & Lantaarn
Druppel 2: De Dans van de Held
Druppel 3: Het Gordiaanse Ei

Ik bied met deze Druppels klanten een heldere structuur plus de creativiteit om uit het eigen denkraam te breken en nieuwe kansen, mogelijkheden en oplossingen te vinden. Als er iets is dat het werk voor Keridwen steeds weer bevestigd, is het wel dat als je je denkraam groter maakt je dat heel veel kan opleveren!


Groet!
Marcel van der Pol (Keridwen)
Regisseur Kritisch & Creatief Denken

Voor meer info: contact

donderdag 24 mei 2012

Carré 125: Weg met plankenkoorts! De Kracht van de Spiegel

Persbericht / Vooraankondiging
Koninklijk Theater Carré
Datum: November 2012
Jubileumprijs workshop: € 125,- excl. btw p.p.
Circolombia: € 23,50 excl. btw p.p.
Voor meer info: website carré


‘Weg met plankenkoorts! De Kracht van de Spiegel’ in Carré


Op donderdag 24 mei organiseert Koninklijk Theater Carré speciaal voor de zakelijke markt de workshopdag Weg met plankenkoorts! De Kracht van de Spiegel. In dit jubileumjaar van 125 jaar Carré is deze bijzondere dag georganiseerd voor iedereen die werkzaam is in sales, marketing, communicatie, events of managementondersteuning.

Het is een geheel verzorgde dag in en rond de vele foyers van Carré. De deelnemers gaan ‘spiegelen met honden’, creatieve technieken toepassen in communicatievraagstukken, spelen met grenzen, er is toneel en dans en nog veel meer. In de ochtend kiest ieder uit een drietal workshops, gericht op persoonlijke groei en ontwikkeling. Wie eraan meedoet zal veel herkennen en nadien met meer plezier en daadkracht werken. De dag leent zich ook uitstekend om te netwerken en de vele zakelijke mogelijkheden van Koninklijk Theater Carré te beleven. Een zelf ervaren evenement spreekt immers direct tot de verbeelding.

Een workshop in Carré is uiteraard niet compleet zonder zelf op de planken van het theater te staan! Een spectaculaire groepssessie op het toneel vormt dan ook de afsluiting van de dag, begeleid door artiesten uit de voorstelling Circolombia. Deelname is zowel individueel als in groepsverband mogelijk.

Samenwerking
Het programma is een samenwerkingsverband tussen Koninklijk Theater Carré, Stop-Contact.com, een team van gespecialiseerde workshopleiders, Circolombia en de Colombiaanse Ambassade. De workshopleiders weten met alle vormen van plankenkoorts raad. Ze laten zien hoe daarmee op een positieve manier is om te gaan! Deelnemers laten na deze dag hun plankenkoorts op Koninklijke wijze achter in Carré.



*Dian Fransen(voorstelling):
"Omdat ik onmisbaar ben, en andere tips om uit te vallen"
*Annette Wessels (workshop):
"Leid ik of laat ik mij lijden?"
*Gerja Westerhof (workshop):
"Kijk in de spiegel van de hond en ervaar."
*Marcel van der Pol (workshop):
"Regisseer je eigen verhaal!"
tevens dagvoorzitter & ondersteuner voorstelling
Meer informatie: hier