Conservation Daktari, Namibië 2016

Daktari Rudi is een paar uur te laat omdat hij die ochtend was geroepen om een paar honderd kilometer verderop in Namibië een drietal cheetahs te steriliseren. Rudi is de directeur van Na'ankusê, een animal sanctuary en natuurgebied,  dat (alweer!) qua omvang NL aardig naar de kroon steekt. Samen met geld van een aantal Nederlanders heeft hij Na'ankusê opgezet om een oplossende bijdrage te leveren aan de steeds in omvang toenemende conflicten tussen mens en natuur. Ook hier in Namibië. 

Bijvoorbeeld boeren, die vechten voor behoud van hun vee. Roofdieren, die hun territorium steeds kleiner zien worden met afnemende kansen om prooi te vinden, terwijl tegelijkertijd om hen heen overal gedomesticeerde dieren beschikbaar lijken. Als er niet wordt ingegrepen,  nemen de boeren het recht en de bescherming van hun dieren wel in eigen handen. Rudi helpt o.m meer met gps-halsbanden om te onderzoeken welke dieren wel en welke niet een bedreiging vormen. Hij probeert te voorkomen dat dieren worden afgeschoten , maar brengt ze naar een ander, meer geschikt gebied. Mochten desondanks toch jonge roofdieren weesjes worden, dan worden ze in Na'ankusê liefdevol opgevangen door Rudi's vrouw Marlies. Kortom een huishouden met meer dieren dan mensen. Voor de kleinste welpjes moet Marlies vaak drie maal per nacht eruit om het eten voor te kauwen.
Soms kunnen de dieren later weer worden uitgezet, soms moeten  ze binnen de hekken van Na'ankusê blijven, omdat gevonden (half) tamme roofdieren niet meer goed voor zichzelf kunnen zorgen.  Bovendien zijn zij veelal gevaarlijker dan hun wilde soortgenoten, omdat ze steeds weer de nabijheid van de mens zoeken.

 
Na enig experimenteren blijken ezels of bavianen,  die met het vee opgroeien, uitstekende beschermers tegen roofdieren. Veel beter dan honden. Met zulke innovatieve ingrepen  blijken het best mogelijk dat mens en wildernis vlak naast elkaar te kunnen leven.

Daarnaast zijn er enthousiaste projectontwikkelaars, die zo graag "nutteloze" natuur willen transformeren in winstgevende woon- en werk- en recreatiegebieden. En kortom  daarmee waardevolle natuur vernietigen met 7 - sterren hotels en andere cash flow genererende activiteiten.
In dit geval ging het om een groot gebied voor vele woningen, te koop gevraagd voor vele miljoenen. Dan is het heerlijk en zeer  effectief dat Marlies goed bevriend blijkt met Angelina Jolie, zodat na enige fondswerving onder de Hollywood rijken daarebtegen een nieuw natuurreservaat kon ontstaan.

Het is elke keer weer zoeken naar de balans tussen mens en dier, tussen cultuur en natuur. Het maakt niet uit of we het hebben over Namibië of Nederland. Vaak genoeg heb ik (oorspronkelijk opgeleid als bioloog) ietwat moeite met die veronderstelde tegenstelling. Voor mij is er hooguit sprake van keerzijdes van één medaille, of liever nog noem ik het een continuüm.  Kortom, geen dilemma (of/of) maar paradox (en/en). 

De kunst is om een goede balans te vinden. Dat zal alleen maar lukken als je je eigen denkraam vergroot om te kunnen  ontdekken op welke grondwaarden je de andere partij kunt ontmoeten.

Wat ik sowieso wel een boeiend business model vind (gezien onze entrepreneur en creativiteit  gerichte activiteiten hier) is dat Rudie en Marlies niet met zomaar vrijwilligers willen werken. Slechte ervaringen hebben ze daarmee. Ze willen in het Sanctuary alleen maar met mensen werken die zelf hun reis- en  verblijfkosten bereid zijn op te hoesten. Dan blijkt er een veel grotere betrokkenheid en commitment te ontstaan. Klinkt haast als omgekeerd zaken doen. Op twee manieren overigens. Toch iets om over na te denken... het zijn  in ieder geval interessante perspectief wisselingen.  Daar gaat Keridwen's Zelfregie 3.3 over: door schakelen in perspectief ontstaat innovatie. Zo ontstaan mogelijkheden om tegenstellingen te overbruggen.  Daarvoor zijn we hier ook.