Mtiririko: buigen uit respect.

Het maakt niet uit of je nu in Zuid-Afrika leeft of in Nederland, op het dat je tegenover elkaar staat (letterlijk en figuurlijk!) en je gevraagd wordt te buigen uit respect voor de ander is er altijd weer die aarzeling. Blank tegenover zwart. Jong tegenover oud. Vrouw tegenover man. Je aarzelt.  Je bent onrustig. Je voelt weerstand. Je bent ontroert.

En dan... in een oefening over "reconciliation" en "respect" sta je als Nederlandse trainers tegenover Zuidafrikaanse pastors.... en je buigt... en zij buigen. Niet alleen voor de ander, voor elkaar, maar ook voor de mensen uit de generaties voor ons, die onze levens, onze respectievelijke plekken in de wereld en  dezelfde ontmoeting mogelijk hebben gemaakt.  Dan is bijna alleen nog  maar ontroering mogelijk.

Eigenlijk zou je daarna dit seminar over "community care" en "empowerment" bijna kunnen stoppen. De belangrijkste stap is gezet. 

Vanaf dit moment zijn we stevig aan de slag gegaan. Misschien niet alleen met allemaal leuke door ons meegebrachte creatieve technieken, maar wel met mooie ontmoetingen en goede gesprekken. Ik heb weer veel geleerd over het leven hier.

In persoonlijke gesprekken kwam ik met Engels, met handen en voeten en hier en daar een woordje Afrikaans behoorlijk ver. In de plenaire gedeeltes was er Pastor Paul, die naar goed gebruik hier hand in hand, ons verhaal vertaalde naar Soetoe. Wow! Voor elke "Dutch sentence" heb je zo'n vier zinnen in het Soetoe nodig. Dat vertraagt wat je wil zeggen! Ontspan! Wacht rustig af. En geniet van twee keer reacties.

In het verlengde van de respectoefening wilde ik vreselijk graag het verhaal "Speelweide" (gepubliceerd op Keridwen's Tales & Theatre blog) spelen . Ik gebruik dit verhaal professioneel graag bij conflicten, bij organisatieveranderingen en het vergroten van professionele denkramen. Van oorsprong is het een verhaal uit Zuid-Afrika over de vasthoudendheid van apartheid.

Het verhaal behoefde achteraf geen enkele uitleg. De geluiden van instemming uit de zaal gaven al aan, dat iedereen begreep dat wij als ouders zeker onze verantwoordelijkheid hebben in hoeverre bepaalde patronen in stand worden gehouden. Denk je maar eens in hou je als ouder reageert, wanneer de kinderen thuis komen en de hun verhalen over de afgelopen dag vertellen.... vooral als het ongewone verhalen zijn... verhalen van eerste-keer-gebeurtenissen en nieuwe ontdekkingen. Onze reactie als ouder geeft deze gebeurtenissen en ontdekkingen betekenis. Bevestigen we dan bestaande patronen of geven we ruimte aan nieuwe inzichten? Onze verantwoordelijkheid als ouders...

sa Leboa!
Marcel van der Pol
Qwaqwa - Phutadithjaba - South Africa