Flexibele Denkramen in De Nieuwe Economie?

Pas je aan en/of blijf jezelf

Als eigenaar van een eenmensbedrijf ben je ook maar alleen. Voor sommige klussen moet je samenwerking met anderen zoeken. De vraag is hoe je dat goed regelt naar je klant. Is de een hoofd- en de ander onderaannemer of presenteer je je samen als een (gelegenheids) aanneembedrijf?
In ieder geval moet je het ook onderling financieel (onder andere!) goed regelen. Als eenmensbedrijf steek je toch al relatief vaak meer energie in een klus, dan je kunt factureren. Vooral als het een mooie klus is.

Hoe wil je met netwerkcontacten omgaan? Werk gunnen en gegund worden? Percentages verrekenen?

Enige tijd geleden werd mij door een netwerkcontact gevraagd bij een klus in te springen. Zag er goed uit. Bij nader inzien bleek ik wel 30% af te moeten dragen en mocht ik gedurende de komende 2 jaar niet zelfstandig contact opnemen met de klant.
Een ander netwerkcontact bood spontaan aan voor mij contact te leggen met een potentieel interessant bedrijf. Toen het voorstel concreter werd, moest ik wel a priori 35% van opbrengst van de mogelijk komende paar (hoeveel?) klussen afdragen.

Twee voorbeelden, waarin samenwerken zo verzakelijkt is, dat bij mij de lust om klussen terug te gunnen danig is afgenomen. In wat wel De Nieuwe Economie wordt genoemd staat het gunnen en gegund worden veel meer centraal. Nu doe ik wat voor jou, morgen jij voor mij. Vandaag maak ik een klant enthousiast voor jou, morgen jij een klant voor mij. Als niet alle aandacht naar het verdienen gaat, is er meer ruimte voor een dynamische en inspirerende  samenwerking. Op basis van sociale overwaardeuitwisseling (heet dat zo?).

Ik mag met veel plezier buitenlandse studenten en docenten ondersteunen. Soms is dat bijv. een betaalde coaching, dan weer een vrijwillige begeleiding (onbetaald, maar levert wel veel op).

Na haar afstuderen vroeg een studente (Hongaars) om een aanvullende coaching. Probleempje: ze had nog geen baan en geen inkomen. Of betaling uit toekomstig werk kon? Leuk idee! Ook omdat de coaching mede over het vinden van een goede en zinvolle plek in de maatschappij ging.
Een beoogde aanstelling ging echter niet door. Ze had een baanaanbod bij nader inzien afgeslagen. Een van de effect van de coaching. Zij was heel tevreden en ik moest nog even op mijn geld wachten.

Na een tijdje kwam het idee opzetten, dat je ook anders naar zo'n zakelijke overeenkomst kunt kijken.  "Ik word blij van de coaching", zei zij. "En waar zou jij blij van worden? Kan ik daar een bijdrage aanleveren?"

Onder het genot van koffie op het terras had ik zojuist enthousiast over mijn ervaringen in o.m. Afrika (vakantie en werk) verteld. Eigenlijk hoefde ik nu niets meer te zeggen. Ze kwam zelf met een dubbel voorstel.
Eerst zou ze langskomen om voor Brigit en mij traditioneel Hongaars te koken. Dat werd meteen een soort afscheidsfeestje, want kort daarna zou ze terug gaan naar Hongarije om daar haar eigen eenvrouwsbedrijf op te zetten. In Hongarije kon ze dan meteen regelen dat ik daar een aantal workshops "Zelfregie 3.3" kwam geven. In het hoger onderwijs tbv bezielend lesgeven. In het bedrijfsleven tbv zakelijk storytelling voor ptofessionals. Plus een open workshop tbv persoonlijke ontwikkeling.

Van de Hongaarse maaltijd hebben we reeds een aantal maanden geleden uitgebreid genoten! Een dezer dagen vertrekken wij naar Boedapest: onderweg als zwerfvakantie, ter plaatse voor een aantal workshops. Wat wil je nog meer als "betaling"voor een coaching die per se al heel leuk was? Ik krijg het zo in de schoot geworpen om in het buitenland mooie dingen te doen met Keridwen's Zelfregie 3.3. Een grote wens! Na ECCI-workshops op diverse plekken in Europa, 2 keer in  Zuid-Afrika, nu weer via een geheel ander soortig initiatief in Boedapest.

Alleen omdat onze denkramen in beweging bleven was dit mogelijk. Wijzigende denkramen creëren nieuwe ideeën.  Financieel wellicht niet direct super aantrekkelijk, als ervaring (met alle verdere mogelijkheden in de toekomst) onbetaalbaar! Een positieve impuls voor De Nieuwe Economie.

Bovendien combineer ik het met een heerlijke vakantie, en gaat Brigit lekker mee.

Kortom, Judit, bedankt voor je initiatief! De voorpret is reeds begonnen. Ideeën te over. Het basismateriaal staat al op slideshare.

Knisperende groet!
Marcel van der Pol
KERIDWEN.

Denkraam switch: elk nadeel heeft zijn voordeel

Begin juli 2014. Voor mij ligt ligt een heerlijk rustige periode. Eindelijk tijd om verder aan mijn boek over Zelfregie 3.3 te werken. Ik heb mijzelf zo'n vier weken de tijd gegeven om de eerste versie af te krijgen, geschikt voor een aantal over-mijn-schouder-meelezende critici. Dan ga ik alweer naar Boedapest om een paar workshops te geven (incl een heerlijke fietsvakantie langs de Donau. En dáárna begint het intensieve najaarsseizoen alweer. Het boek moet voordien grotendeels af zijn.

Een dan een soort websitecrash: www.keridwen.nl is nog wel te bereiken, maar ik kan niets meer veranderen. Elke poging tot actualisering leidt tot verdwijnen van hele websitepagina's (wat ben ik blij dat ik een backup heb!). Technisch snap ik het nog niet helemaal, mijn provider kan het mij ook niet goed uitleggen, maar het is wel zo. Je zou kunnen zeggen dat de site na een paar jaar gewoon te oud is. Ouderwets. Achterhaald. Niet meer up-to-date. De internetwereld is snel. 

Een nieuw verhaal is niet meer mogelijk. De agenda kan niet meer bijgewerkt.
Mooie filmpjes over het werk in Zuid-Afrika kunnen niet geplaatst.
Een nieuwe pagina over de ontwikkelingen rond Zelfregie 3.3 kan niet toegevoegd.
En wat voor de website geldt, geldt ook voor de nieuwsbrief.

Daar ben je dan mooi klaar mee! Ik leer mijzelf een paar mooie nieuwe scheldwoorden in vreemde talen. Grappig om te doen, maar het lucht absoluut niet op!

Dan realiseer ik mij opeens, dat ik klant van mijzelf ben geworden. Vragen dringen zich aan mij op, als: welke Held is nu zo boos (uit: De dans van de held)?
Welke andere Held (of Helden) kan ik nu inzetten om dit verhaal anders te vertellen, opdat ik toch nog zinvolle en plezierige weken tot Boedapest heb?

Best wel komisch om jezelf volgens je eigen methode zo onder handen te nemen. Toch alweer zachtjes grinnikend loop ik de gehele Zelfregie 3.3 maar door: van Wachter & Lantaarn, via De dans van de held, tot aan Het Gordiaanse ei.

Conclusie? Boek opzij gelegd en mij vol in het websitebouwen gestort. Niet omdat ik dat zo leuk vind en dat zo goed kan, maar omdat het mij de gelegenheid geeft om ook de idee achter de website (missie en visie van Keridwen) weer eens goed  onder de loep te nemen. Misschien scherpt dat ook nog wel het denken over Zelfregie 3.3 (boek) aan.

Inmiddels een paar weken onderweg. De nieuwe site (under construction!) begint al aardig op streek gekomen. The state of the art? Veel foto's. Relatief weinig tekst. Over elk woord moet je nadenken. Meteen ook zinvolle input voor het boek. Indirect ben ik dus driftig aan het schrijven.

Met een beetje goede wil zijn straks boek en site gelijktijdig klaar, alleen niet meer voor september. Dan praat ik nog maar niet over de nieuwsbrief!

Kortom ook dit nadeel, blijkt een voordeel te hebben. Dat inzien is onderdeel van Zelfregie 3.3: kijken vanuit een andere invalshoek. 

Hebt u enig idee welke Held daarvoor in mij klaarwaker en actief is geworden?

Wie het trouwens leuk vindt om, onder embargo, de nieuwe site kritisch te testen, kan zich bij mij 

melden.

Voor de rest hoop ik u binnenkort via een vernieuwde nieuwsbrief op de hoogte te kunnen houden (en via blog, twitter, linkedIn, facebook....)

Groet! Marcel van det Pol. Keridwen.
(Blogverslag vanaf mijn smartphone)

Dwingende Denkramen aanpakken met Zelfregie 3.3

Niet zo heel lang geleden vertelde een hoogleraar mij het nog eens, overigens op zeer ontspannen en berustende toon: “Studenten zijn tegenwoordig te dom om mijn colleges te begrijpen”. 

Een directeur op zekere leeftijd verzuchtte, dat zijn medewerkers niet de vrijheid en de verantwoordelijkheid aankonden, die hij hen had toevertrouwd. Ze bleken hun werk anders in te richten en uit te voeren, dan hij zich had voorgesteld.

Een ervaren consultant overzag de problematiek van de organisatie en wist precies hoe het beter zou kunnen, hetgeen hij dan ook glashelder verwoordde in zijn aanbevelingen in zijn eindrapportage. Vervolgens richtte hij zich op een nieuwe uitdaging, zich niet meer echt erover verwonderend dat zijn aanbevelingen naar alle waarschijnlijkheid nauwelijks zouden worden opgevolgd. 

Internationale samenwerking

De eerste keer dat ik ergens in de buurt van de evenaar een verwaarloosde, rottende vergistingstank zag liggen, trots beplakt met EU-stickers, schudde ik mismoedig het hoofd en vroeg mij af of onze Europese constructies wel bestand waren tegen de tropische hitte en klamheid. Zo’n vergistingstank was zo’n mooie oplossing voor milieuproblemen als gevolg van het gebrek aan een deugdelijke riolering en voor de voedselproblemen als gevolg van een armetierige landbouw, verontachtzaamd door een jarenlange burgeroorlog. 

Bij een dorp verderop bleek een door met buitenlandse hulp geslagen put niet meer in gebruik en inmiddels halfvol gestoven met zand. Dat kon ik niet verklaren met klimaatsomstandigheden. De buitenlanders waren oorspronkelijk gekomen om in de een zomerreces van hun opleiding en onder de vlag van een NGO de kinderen in dit gekwelde land te komen redden, maar hadden gezien de deplorabele toestand van de water- en energie-voorziening besloten eerst maar een paar waterputten te slaan en kookfornuizen uit te delen. Dit zou goed zijn voor welzijn van de dorpsbewoners.  Bovendien leverden putten en kookfornuizen extra maatschappelijk verantwoorde studiepunten op.  Kinderen konden een volgende zomer nog steeds worden gered. Niet alleen bleken de putten binnen een paar maanden daarna in ongebruik te raken, maar hadden de geschonken kookfornuizen inmiddels ook nog eens de sociale cohesie tussen de vrouwen, die normaliter voor brandhout zorgden en deze zware activiteit ook gebruikten om onderweg even los van alle andere verplichtingen gezellig samen te zijn,  behoorlijk ontwricht.

Zouden de zeer goedwillende brengers van die vergistingtanks, waterputten en kookfornuizen begrijpen waarom hun hulp niet duurzaam heeft gewerkt? Zouden ze weten wat heeft gemaakt dat de lokale bewoners niet verder zijn gegaan waar zij zelf zijn opgehouden? Wat zouden ze bij een volgend internationaal project gaan doen?

Creatief Zuid-Afrika

Met een paar collega’s uitkijkend over een uitgestrekte Zuid-Afrikaanse stad werd ik opeens keihard geconfronteerd met bovenstaande herinneringen en vragen. Ik hoorde onszelf praten. Ons enthousiasme. Onze passie. Onze betrokkenheid. Onze ongebreidelde stroom aan creatieve, zinvolle ideeën voor de inwoners van deze stad. In onze fantasie hadden we ze allemaal al volledig gerealiseerd. 

Toen kwamen de herinneringen... aan de kookfornuizen, de waterputten, de vergistingstanks. De vragen die toen niet zijn gesteld. De manieren waarop toen voor anderen was gedacht.

En nu? Vroegen wij ons deze keer wel af waarom daar beneden er geen moestuintjes waren? Gingen wij in ons enthousiasme direct alweer hun problemen oplossen? Ervoeren zij, wat wij zagen als hun probleem, zelf ook als een probleem? Paste onze oplossing ook in hun situatie?  Betekent Creatief Denken niet, dat de mensen (de probleemeigenaren) zelf op creatieve wijze met hun vraagstukken aan de slag moeten? Waren we eigenlijk niet gewoon bezig onze visie op de werkelijkheid, onze denkramen, te superponeren op de hunne? 

Dwingend denkraam

Als je consequent blijft uitgaan van je eigen visie op de werkelijkheid (wat/waarom iets wel/niet gebeurt), ongeacht omstandigheden en andere visies en ervaringen, dan spreek ik van een ‘dwingend denkraam’.  Jouw visie op de werkelijkheid, jouw verhaal over de werkelijkheid noem ik dan ‘bevroren’ of zelfs ‘gestold’. Op reis door verre landen met hun eigen culturen wordt je hier vroeg of laat mee geconfronteerd - soms keihard! Opeens ontdek je dat de werkelijkheid lang niet altijd in elkaar steekt als jij altijd dacht. Door de situatie daar met al zijn onbekendheden en onverwachtheden, wellicht versterkt door het feit dat jijzelf niet meer in je eigen vertrouwde en bekende omgeving verkeert, kun je haast niet anders concluderen dat je eigen manier van denken kritisch onder de loep moet nemen wil je aansluiting bij de lokale situatie kunnen vinden. 

Ver van huis is dit relatief eenvoudig te onderkennen. Vantevoren kun je al bedenken dat je op reis allerlei andere manieren van denken en doen kunt tegenkomen. Culturen zijn immers niet hetzelfde! Akkoord, je kunt zo nu en dan best nog wel in de valkuil van je eigen dwingende denkraam vallen, maar het ‘anders zijn’ daar ten opzichte van thuis kan je ook scherp houden en helpen de valkuil te omzeilen.

Dichter bij huis is dat vaak ietwat lastiger te onderkennen! Maar toch, hoe vaak hebben we onze beleving van de werkelijkheid niet laten stollen en hebben we ons denkraam niet stollend gemaakt? 

De hoogleraar vindt dat studenten te dom zijn om hem te begrijpen, zonder zich af te vragen wat maakt dat tijdens de colleges hij en zijn studenten geen aansluiting bij elkaar vinden.

De directeur voert een beleid van schijndemocratie. Medewerkers mogen denken en doen wat ze willen, zolang ze maar aan zijn (onuitgesproken!) verwachtingen voldoen. Hij vraagt zich niet af, waarom zijn medewerkers hun werk anders zijn gaan inrichten en uitvoeren en wat daarvan de eventuele voordelen zijn.

De consultant is vanuit zijn deskundigheid zo gericht op een bepaald soort oplossing, dat hij zich niet afvraagt of zijn oplossing wel past mij de organisatie die hij adviseert.

Ook deze hoogleraar, deze directeur en deze consultant, die ik in mijn werk ben tegengekomen, hanteren een dwingend denkraam: zo ziet de werkelijkheid eruit, geen discussie over mogelijk.

Vergroot Denkraam

Over de kerkhervormer Maarten Luther gaat het verhaal dat hij vaak op zijn zolderkamer zat na te denken. Hij mocht van tijd tot tijd graag door een dakraam naar buiten kijken. Wat hem opviel was dat elk dakraam een andere blik op de wereld om hem heen bood. Een dakraam dwong hem steeds weer vanuit een ander perspectief te kijken. Zo werkt het ook met denkramen. Je denkraam bepaalt je perspectief op de wereld, dus ook op je professioneel functioneren, met alle zakelijke successen en falen van dien. Kijk door een ander denkraam, verander van perspectief, en ontdek dat er andere mogelijkheden ontstaan. Einstein zei het al: problemen kunnen niet worden opgelost op hetzelfde niveau als waarop ze zijn ontstaan. Kijk dus kritisch naar het denkraam dat je gebruikt als basis voor je denken en doen. Verander van perspectief. Verschuif je denkraam. Vergroot je denkraam. Dan kun je op van ander niveau naar de problemen kijken, dan waarop ze zijn ontstaan. De kans op adequaat en duurzaam oplossen van je problemen neemt daardoor spectaculair toe!

Ik voor mijzelf heb besloten, dat als ik weer naar het buitenland ga, zeker ook als ik daar aan het werk ga, zal ik bij het zien van problemen eerst vragen naar het ‘waarom’, naar ‘wat maakt dat...’. Ik zal proberen het denkraam van de locale counterpart te begrijpen, opdat alleen dan wij samen en creatief en kritisch aan duurzame oplossingen kunnen werken.

Hier in Nederland is het ‘dwingende denkraam’ al een essentieel onderdeel geworden van mijn werk geworden. Ik bied organisatie, die  op de een of andere manier vastzitten in hun denken en doen,  een heldere structuur plus de creativiteit om uit het eigen denkraam te breken en nieuwe kansen, mogelijkheden en oplossingen te vinden. Als er iets is dat het werk in Zuid-Afrika heeft bevestigd, is het wel dat als je je denkraam groter maakt je dat heel veel kan opleveren!

Zelfregie 3.3 Voor een Groot Denkraam

Nu we bezig zijn uit de economische crisis te komen en de mogelijkheden voor kostenreductie zijn benut, is het zaak om omzet en winst te verhogen door met nieuwe producten te komen, of nieuwe markten te vinden, maar dat gaat niet vanzelf! Daarvoor moet je voorkomen dat je vanuit een dwingend denkraam werkt. Zorg dat je een groter en flexibeler denkraam hanteert. Zelfregie 3.3 kan je daarbij helpen.

Meer weten?
Neem gerust contact op:
Marcel van der Pol (Keridwen)
mail: marcel@keridwen.nl
tel.: 050 525 61 21 / 06 506 802 13
via contactformulier

NZR MediationLab: waar conflicten en de theatermetafoor elkaar functioneel ontmoeten

Gaza, Oekraïne, Mali, Libië ... 
Slechts een paar van de conflictplekken in de wereld waarover de media vrijwel dagelijks berichten. Als je hoort, ziet en leest (van twitter tot NOS journaal) wat er allemaal over deze plekken wordt bericht, lijkt direct bijna alle hoop, dat er ooit een uitweg en oplossing mogelijk zijn, weg te vloeien.
Alle partijen in een conflict weten steeds weer uitstekend allerlei argumenten voor het eigen gelijk aan te voeren. Natuurlijk heeft iedereen gelijk ... bìnnen het eigen denkraam dan!

In de Volkskrant van 28 juli 2014 heeft Asha ten Broeke een heldere column over het conflict in de Gazastrook geschreven. Zolang alleen vanuit het eigen denkraam gedrag, keuzes, oorzaak, intenties en toekomstverwachtingen worden gedefinieerd, zal het conflict alleen maar escaleren. Ook beelden, toch vaak gezien als de meest 'objectieve' getuigen, blijken dan voor totaal tegengestelde uitleggen vatbaar: het ultieme bewijs gezien vanuit gedachte "zij zijn fout" en "wij zijn goed". Als denkramen elkaar uitsluiten (zelfs al lijken ze soms erg op elkaar), zoeken partijen de oplossing meestal in de vernietiging van de ander.

Het is altijd weer boeiend om op zoek te gaan naar het onderliggende. Wat maakt dat iedereen (binnen het eigen denkraam) altijd gelijk heeft? Hoe wordt een denkraam gedefinieerd? Wat vertellen de verschillende partijen zichzelf, wat elkaar en wat de buitenwereld? Wat willen partijen bereiken? Voor mij als conflictregisseur (voorheen: mediator) zijn dit fascinerende vragen. Echter, alleen al om in staat te zijn te begrijpen en te helpen de eerste beweging te creëren wil ik absoluut niet in één of in beide denkramen worden meegezogen. De verhalen van àlle conflictpartijen zijn eigen interpretaties van eenzelfde werkelijkheid. Vaak baseren partijen op dezelfde feiten, die bovendien vaak in de praktijk veel minder hard blijken, dan gesuggereerd.

Op de Sociale Media ben ik de laatste tijd stevig aangesproken op mijn houding als conflictregisseur ten aanzien van genoemde conflicten. Ik ben vooral uitgedaagd een standpunt in te nemen en partij te kiezen. Toen ik niet snel genoeg reageerde werd mij verweten, dat het erop  begon te lijken dat ik partijdig (voor de ànder) was. Hierbij werd uiteraard flink gewezen op allerlei aspecten van mij die een bepaalde keuze zouden rechtvaardigen. Elk mens is echter meer dan zijn geschiedenis en zijn sociale/maatschappelijke omgeving. Elk mens is een autonoom individu en zelf verantwoordelijk voor zijn eigen denkraam (inclusief de gevolgen). Een mens (of groep) die het lef heeft het eigen denkraam te onderzoeken,  verantwoordelijkheid te nemen, in beweging te komen en op bezoek te gaan in het denkraam van de ander, doet in mijn ogen aan Zelfregie 3.3.

Mijn eigen denkraam als conflictregisseur wordt vooral gevormd door een grote nieuwsgierigheid naar hoe mensen hun denkramen creëren en door het verlangen te helpen denkramen op te rekken en te ontdekken wat voor mogelijkheden vergrote denkramen bieden. Ik ben dus niet van plan te kiezen voor een bepaalde partij of standpunt. Ik wil niets met het adagium "wie niet voor mij is, is tegen mij" te maken hebben. Ik wil mij, vanuit mijn positie als conflictregisseur richten op de verhalen van de conflictpartijen: hun denkramen, hun versie van de werkelijkheid. Een conflictregisseur wil eerst begrijpen en vervolgens ruimte en beweging helpen creëren.

Een conflictregisseur ziet de denkramen van de conflictpartijen, inclusief de daaruit voortkomende overtuigingen, gedragingen en consequenties, in elkaar grijpen als een soort ogenschijnlijk onontwarbare Gordiaanse Knoop. Een conflictregisseur zet al zijn vaardigheden in om samen met de conflictpartijen deze Gordiaanse Knoop van verstrengelde denkramen te ontwarren en ruimte te creëren voor beweging en nieuwsgierigheid en voor grotere, dynamische denkramen.

Ik ben mij er terdege van bewust dat genoemde conflicten groot en complex zijn, misschien wel ietwat té groot voor een enthousiaste, gepassioneerde individuele conflictregisseur. Het wantrouwen en de haat gaan soms vele generaties terug. Elke geweldsdaad, elk  slachtoffer is echter altijd weer de opmaat voor een nieuwe vergelding. De tegenpartij móet en zál vernietigd worden. En tòch, als niemand het lef heeft tegen alle overtuigingen, geschiedenissen en tradities in de positie van conflictregisseur in te nemen...

Familie, bedrijf en organisatie, buurt, arbeidsverhoudingen ...

Wat in het groot geldt, gaat ook op voor het kleinere. Ook bij conflicten dichter bij huis, als scheidingen en sociale, maatschappelijke, arbeidsrechtelijke en zakelijke conflicten, kan een conflictregisseur nuttig en zinvol zijn. Nogmaals: een conflictregisseur richt zich niet primair op inhoud, op feiten, ook niet op procedures. Een conflictregisseur richt zich op de wijze waarop mensen hun eigen werkelijkheid creëren en vormgeven. Breng het denken van mensen in beweging (vergroot hun denkraam) en er ontstaan nieuwe mogelijkheden.

De Conflictregisseur aan het werk
Conflictregie 3.3 baseert zich op Keridwen's Zelfregie 3.3, waarbij "3.3" met een knipoog verwijst naar "internet 3.0". Dit is die generatie van het internet, waarbij niet het "zenden" (1.0), of het "uitwisselen" (2.0), maar het "cocreëren" (3.0) centraal staat. Conflictregisseur en conflictpartners creëren samen verloop en uitkomst van een conflcit. Ieder voor zich is op geheel eigen wijze verantwoordelijk de uitkomst. Conflictpartners zijn verantwoordelijk voor hun eigen conflict en het verloop daarvan (voortzetting? overeenkomst? oplossing?). De Conflictregisseur is verantwoordelijk voor een deskundige en adequate begeleiding van de conflictpartners op weg naar Zelfregie 3.3, opdat zij ook daadwerkelijk de verantwoording kunnen dragen voor een uitkomst.

Conflictregie 3.3 onderscheidt zich van mediation, doordat de conflictregisseur niet alleen in een conflict mediëert, maar conflictpartners ook leert Zelfregisseurs te zijn. Het conflict wordt daarmee (metaforisch) een theaterstuk. Waarin je speelt (Acteurs). Waarnaar je van een afstand naar kunt kijken (Publiek). Waar je van buitenaf in kunt grijpen (Regisseur). Door te leren schakelen tussen deze drie metaposities neemt het eigen vermogen van conflictpartners enorm toe om een conflict zelfstandig tot een duurzame oplossing te brengen. Je ontkomt, alleen al door het schakelen zelf, er niet aan in beweging te komen en bijvoorbeeld ook een keer vanuit het denkraam van de ander naar het conflict te kijken.  Dankzij het schakelen ontstaa andere, grotere denkramen, met bredere blikvelden, nieuwe invalshoeken en meer mogelijkheden. De conflictregisseur zorgt ervoor dat de conflictpartners zich hiervoor de nodige zelfregievaardigheden eigen maken.

Meer weten?
Neem gerust contact op:
Marcel van der Pol (Keridwen)
mail: marcel@keridwen.nl
tel.: 050 525 61 21 / 06 506 802 13
via contactformulier