Is niet ooit het eerste verhaal ontstaan, toen het onbedwingbare verlangen bij de mens bovenkwam om te delen wat is geweest, wat nu is en wat straks mogelijk zal zijn? Zijn verhalen toen niet geëvolueerd tot genotvolle geschenken, die je dankbaar kunt uitdelen soms op de meest onverwachte momenten en onmogelijkste plaatsen? Zijn ze ook niet geworden tot bronnen ‘ter vermaeck ende lehring', tot inspiratiebronnen voor verandering en ontdekking? Biedt een goed verhaal tenslotte niet de magische mogelijkheid het onzegbare te zeggen, en om zowel in het hier-en-nu als elders te zijn?
Van de oude Cerridwen wordt verhaald, dat het haar taak was de bovenmenselijke wijsheid te bewaren. Toen deze wijsheid in de vorm van "Drie Druppels van Inspiratie" onder de mensen kwam, waren zij opeens in staat causaal te denken, samenhang te zien, te leren van het verleden, te veranderen in het heden en vooruit te zien naar de toekomst. Welke vorm is ook nu nog geschikter om Cerridwen's Druppels van Inspiratie verder in de wereld te verspreiden dan het verhaal?
Is niet elke cultuur zwanger van verhalen? Het verhaal gaat, dat er ooit een vertelling is geweest over het ontstaan van de wereld. Het verhaal is echter uiteen gevallen ontelbare stukjes, door water, weer en wind verspreid tot in de uiterste hoeken van de aarde. En dan is dít wat vertellers van verhalen doen: zij gaan altijd weer op zoek naar verloren stukjes. Zij voegen de gevonden stukjes samen, transformeren ze elke keer weer tot weer nieuwe verhalen, aangepast aan de tijd en de plaats, afgestemd op de luisteraar.
Mijn grote vriend Mzurisana is een oerverteller van verhalen. In bijna alle culturen komt hij onder een andere naam voor. Van hem wordt verteld, dat het zijn grootste plezier was om verhaalbrokstukjes te verzamelen en aaneen te rijgen.
Ook als bron en werkvorm voor het onderwijs;zie bijvoorbeeld: Mzurisana: de maan op school
Veel leesplezier,
Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten