21. Nog één keer over de arts, de bonen en de schoenlapper: het half lege/volle glas.

Mijn laatste column voor 2017. In mijn columns schrijf ik over mijn ervaringen als zelfstandige ondernemer, die is gevallen (infarct), weer bij de wal op klautert en nu weer verder wil (maar dan anders).  Deel de columns gerust op de sociale media. Wellicht hebben anderen iets aan mijn ervaringen: Wat ik heb meegemaakt Wat er is veranderd. Hoe ik het heb aangepakt. Wat ik heb gevonden. Spiegel jezelf. 
Reacties zijn altijd welkom.   alle blogs, ga naar marcelvanderpol.blogspot.nl). 

Prachtige feestdagen... en tot in 2018! Marcel van der Pol (Keridwen)

Twee weken geleden schreef ik over een arts, die bij onverklaarbare ziektes, als hij echt niet meer wist wat te doen,  een combinatie van bonen en azijn voorschreef. Soms hielp het, soms ook niet. En zeker niet in het geval van een schoenlapper. Deze laatste overleed ondanks de behandeling. Daaruit concludeerde deze arts dat zijn behandeling van mysterieuze behandeling niet werkte bij schoenlappers (lees column 19). Hij schreef daar mooie verhandelingen over.

Wat mij bij teruglezen intrigeerde was, dat deze arts uit dat oude verhaal, zich niet als eerste afvroeg waarom het bij sommige patiënten wèl hielp. Waarom werden deze patiënten beter? Even los van de methodologie voor wetenschappelijk onderzoek, was het ook de keuze van deze arts waaop hij zijn aandacht vestigde: op wat misging (zoals bij de schoenlapper), of wat er goed ging (patiënten die beter werden). Zag hij zijn  behandelingsglas vooral als half vòl of als half léég?

Wat is beter? Is überhaupt een van beide perspectieven beter?

Vanaf het moment dat ik struikelde (infarkt), viel en weer op ging staaneeft dit thema mij beziggehouden. Wat kan ik niet meer, versus wat kan ik nog wel (of ànders). Waar begin je met redeneren, vooral als je als ondernemer weer op je eigen benen verder wilt? Bij wat niet meer kan (half leeg glas), of bij wat nog wel (of anders) kan (half vol glas)? Niet alleen ikzelf bleek al snel met dat vraagstuk bezig te zijn, ook de mensen om mij heen, van familie en vrienden tot klanten en relaties.  Heel begrijpelijk, maar soms ook lastig. Ik moest niet alleen mijn zelfvertrouwen en mijn eigen zekerheden yerug te zien winnen, maar als ondernemer ook het vertrouwen van de markt. Dat voelde als dubbelop. Thuis onrust, op je werk onrust. Wat heeft geholpen, is het besluit om niet alleen thuis mijzelf opnieuw uit te vinden (nieuwe situatie, ander denkraam, nieuwe verhoudingen, andere mogelijkheden), maar ook in de markt te herprofileren (wat wil ik (nog) wel en wat niet meer?).

Boeiende zoektocht! Zeker nog niet afgelopen. Wel wordt de richting steeds helderder. Criteria? Mijn ontdekkingsreis naar een nieuwe plek in de wereld (privé en professioneel) voert mij langs de dingen waar ik echt blij van wordt, die ik zinvol en betekenisv'ol vind, en waar ik goed in ben! Ik ben de wereld weer ingestapt met mijn speakershows, combi van lezingen en voorstellingen; een soort teasers om weer te laten zien dat ik er ben en wat ik allemaal heb te bieden heb. Mijn  glas is daarmee nu toch weer helemaal halfvól in mijn beleving? Nee, er zijn nog steeds dingen die lastig zijn, moeilijk gaan. Ik wil deze metafoor niet; wèg met het half lege, half volle glas. Mijn herprofileren betekent dat ik op zoek ben naar een nieuwe, beter passende metafoor....  Nog niet gevonden, maar dat komt wel! Mijn gedachten cirkelen alvast rond drie begrippen uit mijn speakershows: "Denkraam" (ander, nieuw, groter) en "buiten de gebaande paden" (dwalen en nieuwe koers vinden) en "contextuele empathie".  Nu ik dit opschrijf komen diverse verhalen boven, waarin deze begrippen alle drie voorkomen.Om een paar verhalen te noemen die ik vaak bij klanten gebruik: "Houd je vast aan de wind!" en  "Troubadour in de kloostertuin" en "Witte kiezels op de nek van een zwarte neushoorn" en "Hier is de overkant" en "De wetten van de wilde honing",  "Ruzie in de speeltuin"... 

Volgens mij moet ik gewoon deze en andere verhalen de komende tijd weer  veel gaan vertellen of spelen en er zeker mee aan het werk gaan.

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

🤠
Groningen
18 december 2017


Deel 21 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane. Over vallen, opstaan en verdergaan". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

    

  

20. Pas op! Code Blauw!

Een groot deel van mijn werkzame leven ben ik bezig geweest mensen te helpen op andere gedachten te komen. Hoe lastig kan het soms zijn om een bepaalde denklijn los te laten, zelfs als deze niet (meer) functioneel is. 'Loslaten', maar dat hoeft niet 'weggooien' te betekenen. Mijn streven is er veel meer op gericht dat mensen qua denken in bewéging komen, opdat ze open komen te staan voor andere gedachten en ideeën dan de hunne. Er is nog zoveel te ontdekken buiten je eigen 'verhaal' wat jou kan verrijken! Dan moet je niet je verhaal afsluiten en bevriezen; dan kom je alleen maar in je eigen 'bubble' te leven.
Dus: stap uit je comfort zone. Vergroot je denkraam. Ga dwalen en vind nieuwe wegen (een nieuwe koers).

Mensen kunnen soms zo vasthouden aan hun eigen denkwijze en -patronen en - procedures, dat ze volledig opgesloten raken in hun 'bubble'! Voor mijzelf betekende dit gegeven, dat ik graag wilde bewijzen dat 'denken ook met een veel minder strakke structuur toe kon, misschien zelfs zonder! Leven en werken met wat er is, in het hier en nu. Geen bubble. Wel focus. Veel creativiteit. Goede impact.
Ik genoot (geniet!) van mijn werk

En dan word je zèlf opeens door een infarct (gevolg: beschadigd zicht) gedwongen te dwalen in 'terra incognita' - zowel privé als professioneel.
Hoe vaak was ik afgelopen maanden niets iets kwijt omdat ik het niet zag liggen?
Hoe vaak hebben mensen mij om heen mij niet gewezen op de vóórdelen van een eenvoudige structuur? Bijvoorbeeld, vaste plekken voor voorwerpen die ik vaak gebruik (tijdwinst door minder zoeken). Of strakkere dagindeling (energiewinst door gedoseerde activiteiten).
Aha... zei ik dan en voelde de liefde voor vrijheid verdampen als sneeuw voor de zon.

Gelukkig is daar ook nog Leon Blauw, personage uit volksvehalen. Dromer als hij was, was hij voortdurend van alles kwijt en bracht daar miet alleen zichzelf maar ook zijn vrouw. tot wanhoop. Vooral zijn sleutels was hij om de haverklap kwijt. Natuurlijk is een vaste plek (haakje nast de deur) een goede oplossing. Maar als je ook dàt vergeet omdat je plotseling een creatieb ingeving krijgt... wat doe je dan? Leon blauw begon met een briefje aan de binnenzijde van de voordeur dat hem opriep niet te verggeten dat sleutels aan het haakje behoorden te hangen. Maar dan moet je dat briefje wel zíen en lézen! Om zichzelf daar aan te herinneren schreef Leon een tweede briefje dat hen aanspoorde het briefje op de deur te lezen. Maar waar laat je dat nu weer? Op zijn bureau waar het steeds onder andere 'belangrijke paperassen' bedolven dreigde te raken? Kortom, binnen de kortst keren had Leon Blauw een hele reeks aan aandachtbriefjes door het huis verspreid liggen. De aanwijzingen werden steeds korter, van 'Kijk onder de broodmand' en 'zie koffiekop' tot 'Wastafel'.
Het enige wat hij nog hoefde te doen, was de aanwijzingen te volgen tot hij de sleutels en het haakje naast de voordeur had gevonden. Elk briefje legde of plakte hij op een plek die hij naar eigen zeggen niet kon missen. De praktijk was echter anders. Steeds weer doorkruiste een bijzondere gedachte zijn zoektocht en vergat hij steevast waar hij mee bezig was en naar waar jij op zoek waas. Een structuur die geen structuur bood.

Een milde glimlach van mij voor Leon Blauw en zijn verhalen.
Ook een oproep aan mijzelf. Een heldere minimale structuur kàn ervoor zorgen dat je voldoende tijd over houdt om fijne, mooie, boeiende dingen te doen. Nu nog onderzoeken welke minimale structuur de liefde voor de vrijheid het best garandeert.
Ik zal deze structuur die mij vrijheid biedt 'Code Blauw' noemen. 😉🤠

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Groningen
11 december 2017

Deel 20 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane. Over vallen, opstaan en verdergaan". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

19. Wat goed is voor mij, is goed voor jou (of toch niet?).

Een arts ontdekte dat hij een onbekende ziekte onder de leden had. Hij zette al zijn medische kennis in om zichzelf zo goed mogelijk te behandelen. Wàt hij echter ook deed, níets hielp. Elke dag voelde hij zich verder achteruit gaan. Toen hoorde hij van een bijzonder medicijn. 1 kilo rauwe bonen en 2 liter azijn zou wonderen doen bij mysterieuze aandoeningen. Hij geloofde er niets van, maar... als het niet zou baten, schaden zou het zeker ook niet.

Tot zijn stomme verbazing knapte hij direct op. Na een week voelde hij zich zelfs weer als herboren.  Hoewel hij geen flauw idee over hoe en wat van de werking had, schreef hij bij elke ziekte,  die hij niet kon verklaren voor: 1 kilo rauwe bonen en 2 liter azijn. Soms hielp het, soms ook niet.

Hij begon nauwgezet te experimenteren met de doses. Soms gingen patiënten dan alsnog vooruit, soms ook niet. Eén patiënt strierf, een schoenlapper. De arts schreef in zijn praktijkjournaal: "Belangrijk om te weten: wat goed is voor een arts, werkt  voor de meeste mensen, maar zeker níet bij schoenlappers!".

Dit najaar ben ik (weer) begonen met Speakershows (combi lezing/voorstelling). Vraag die daarin steeds  terugkomt, is hoe je het beste om kunt gaan met ingrijpende gebeurtenissen in leven en werk. Opvallend is bijna iedereen hiervoor zoveel mogelijk een geheel eigen manier zoekt.  En als je dan je eigen manier hebt gevonden, die ook nog goed blijkt te werken, is dat natuurlijk prachtig! Maar zou jouw manier ook voor een ander werken?

De meeste mensen herkennen direct de denkfouten in de redenatie van de arts in bovenstaand verhaal (eeuwen oud, Iraans). Ik hoef het bijna nooit uit te leggen of toe te lichten.

En toch.... het komt zo vaak voor dat als mensen een ingrijpende gebeurtenis hebben meegemaakt, waarbij ze een manier hebben gevonden om daar goed mee om te gaan, dat ze dan, met alle goede bedoelingen, graag hún methode aan iedereen willen voorschrijven. Maar ja, niet alle mensen zijn gelijk. Er zijn best veel 'schoenlappers' in de wereld waarbij een bepaalde methode niet werkt.

Dus wat kun je het beste doen? Wellicht kun je vertellen over jouw ervaringen, hoe jij het hebt aangepakt. Biedt het aan als een optie, een mogelijkheid. Dan kunnen de mensen zelf beslissen.

Eén dezer dagen heb ik weer een Speakershow, waar ik vast dit verhaal ga vertellen. ... ook als waarschuwing voor mijzelf. Ik mag dan iets hebben hebben meegemaakt (gevolg: beschadigd zicht). Dat heeft mijn leven (privé en professioneel) aardig overhoop gegooid. Ik denk dan wel een vorm gevonden te hebben om er mee om te gaan (ook in mijn werkleven), dat wil niet zegen dat mijn manier ook goed is voor anderen. Of dat ik daar mee klaar ben.

Er is nog veel te leren.

Ik hoop nog vele 'schoenlappers' tegen te komen, met hun 'andere' ervaringen.

Volgend jaar zal ik dan op deze plek dit verhaal over deze arts met zijn bonen en azijn, anders, uitgebreider en meer bezonken kunnen vertellen. Een groter denkraam?

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Groningen
4 december 2017

Deel 19 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)