18. Kun je je dan vasthouden aan de wind?

Afgelopen week zat ik in de trein naar Winschoten om daar voor het eerst een SPEAKERSHOW over mijzèlf te verzorgen. "Houd je vast aan de wind!" heb ik deze Speakershow genoemd, een combinatie van lezing en voorstelling over wat ingrijpende veranderingen met mensen doet. Het geven van Speakershows zijn voor mij een vorm om na mijn infarct weer terug in het werk te komen. Ik wil de wereld laten zien, dat ik er weer ben, dat ik mooie, zinvolle  nieuwe dingen heb te bieden voor mens en organisatie. Er zijn zelfs bijzondere zaken aan mijn repertoire toegevoegd. Zoals deze nieuwe Speakershows over onderwerpen waar ik mij de komende tijd op wil richten: (1) Communicatie tussen professional en klant/opdrachtgever ("Twee zielen, méér gedachten"), (2) Conflicten tussen andersdenkenden ("Ruzie in de Speeltuin"), en nu dus (3) Mens en/of organisatie in verandering ("Houd je vast aan de wind!").

Gewoonlijk geef ik deze laatste Speakershow aan anderen die in verandering zijn. Deze keer gaat het echter over mijzelf, over wat mij is overkomen, en dan vooral wat het betekent om weer overeind te krabbelen en door te willen gaan. 

Nu ihet mijxelf aangaat sta ik er toch anders in. Uit mijn comfort zône. Mijn weg zoekend in onbekend gebied. Gebaande paden leiden niet naar wat ik wil of kan. Ik dwaal rond om nieuwe wegen te vinden. Als het opeens jezelf aangaat... Daarover wil ik die avond vertellen en een voorstelling geven. 

Het is avond en het regent. In gedachten loop ik lezing en voorstelling nog een keer door. Als ik in Winschoten uit de trein stap ben ik verrast hoe moeilijk ik met mijn beschadigde zicht mij in het donker en de regen kan oriënteren. Na een paar straten ben ik reeds verdwaald. Mijn smartphone-met-navigatie helpt mij niet echt. Gelukkig wijst een jogger mij weer de juiste richting. Ik weet zelfs de lokatie op tijd te bereiken.

Vooral die laatste minuten tot aan de voordeur besef ik weer hoe belangrijk tegenwoordig een goede voorbereiding voor mij is, ook ten aan zien van de reis naar een opdracht toe. Als je zicht is verminderd, is dat veel belangrijker geworden dan vroeger. 

De avond zelf gaat goed. Ik vind het best spannend om pp deze manier over mijzelf te vertellen, terwijl het eigenlijk nog zo kwetsbaar is. Ik vertel over het bloedpropje dat mijn hele leven overhoop gooide. Net zoals veel andere ondernemende mensen dacht ik eigenlijk dat ik zo'n beetje onkwetsbaar was. Hoewel ik genoeg de kwetsbaarheid van andere mensen had meegemaakt, ging ik er eigenlijk steeds vanuit dat zoiets mij niet zou overkomen. Er was hier toch geen enkele aanleiding voor?

En dan gebeurt het toch....opeens... zonder enige aankondiging. Net zoals ik zovaak opbeurend naar anderen was geweest, waren de mensen nu opeens naar mij heel opbeurend.... Het kwam vast wel goed... Kijk eens, hoe ik mijzelf alweer redde... Mijn eigen boeken op mijzelf toepassen, zou helpen om nieuwe mogelijkheden te zien. Durf te dwalen! Vergroot je denkraam! Regisseer je zelf!

Mooie motto's, waar ik nog zeker in geloof..... Maar deze krijgen wel nu een aparte lading als mijzelf een ontwrichtende gebeurtenis overkomt. Ik heb er niet om gevraagd. Zonder pardon uit de Fastlane in de Slowlane geslingerd. Mijzelf blind en onmachtig terugvinden in een ziekenhuisbed. Alle opdrachten heb ik af moeten zeggen. Geen toekomst meer zien. Ik ben al zó blij als ik na een paar dagen het silhouet van mijn grote liefde weer kan herkennen Ik kan weer wat zien! Ik geloof dat ik van blijdschap een halve rivier heb vergoten.

Met de terugkomst van het eerste zicht komt ook de vraag boven.... maar hoe nu verder? Is er hoop op herstel? Ja en Nee. In ieder geval geen 100%. Kan ik weer aan het werk? Hetzelfde werk? Wat is eigenlijk mijn plek in de wereld?

In Winschoten sluit ik de avond af met mijn voorstelling "Houd je vast aan de wind!". Over iemand die alle zekerheden kwijraakt en op zoek gaat naar een nieuw perspectief. Eérst echtermoet je de eigen angst voor het onbekende overwinnen, want anders ga je niet eens op zoek. Of ga je niet verder. Hoe ellendig je huidige situatie ook soms is.... die is wèl bekend. Je weet wat je kunt verwachren. Je weet wat je hebt. Je weet daarentegen niet wat het onbekende je gaat brengen. Wat ga je doen: blijven of gaan? Koesteren wat er is, of de angst overwinnen?  In uiterste nood kun je je wellicht slechts nog vasthouden aan de wind. Maar of dat genoeg is om niet (nog een keer) te vallen?

Aanvankelijk begon ik afgelopen september met dezelfde doortastendheid als vroeger de boel weer op te pakken. Mijn ambitie bleek echter al gauw vèr voor mijn energie uit te lopen. Bovendien is voor mij kijken 'topsport' geworden. Het gaat redelijk goed. Mijn zicht gaat zelfs in kleine stapjes vooruit. Kijken kost mij echter nog steeds  enorm veel energie!

Dus terug naar af. Terug de Slowlane in.  Daar gaan denken, schrijven en voorzichtig experimenteren. Wat kan ik wen wat (nog) niet. Wat wil ik en wat niet. Hoeveel onzekerheid kan ik aan?  Alleen als een klus goed was voorbereid stapte ik (tijdelijk!) In de Fastlane op weg naar de klant. Voorlopig wil ik alleen maar mooie Speakershows geven, of eendaagse workshops, kortdurende interventies en praktische adviezen.

En de rest...?

Of ik de ruimte krijg optimaal te schakelen tussen Slowlane en Fastlane, om zelf te herstellen en voor mijn klanten betekenisvolle dingen te doen? Of er weer voldoende betalende opdrachten binnen zullen komen? Of klanten niet alleen opnieuw mij hun vertrouwen schenken , maar ook zien dat deze ervaring een extra, authentieke dimensie creëert in mijn professionaliteit, dus een zinvolle toegevoegde waarde biedt?

Net als in de voorstelling houd ik mij nu vast aan de wind en heb vertrouwen dat de wind mij kan dragen... als ik tenninste maar mijn armen en handen durf uit te steken.

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Groningen
27 november 2017

Deel 18 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

17. De kloof tussen theorie en praktijk

Als het een beetje lukt, zo  's morgens na mijn kijkdoos-oefeningen, maak ik een lange wandeling. Naast het genieten van de wandeling zelf kan ik het meestal niet laten ook de kijkdoos-oefeningen in de praktijk te brengen. Volgens mijn scores in de kijkdoos gaat mijn zicht stap voor stap vooruit.  Dit is ook aantoonbaar in de zichtveldmetingen. Ik reageer steeds beter op lichtprikkels, die aan mijn beschadigde zichtdelen  worden aangeboden. Heerlijk om te horen. Heerlijk om te zíen ook!

Hoe kan het dan dat lopend langs kanaal en fietspad nog steeds boten en fietsers in mijn uitval plotseling kunnen 'verdwijnen' en weer tevoorschijn komen? Die 'verdwijntruc' zou toch steeds minder moeten voorkomen? Met andere woorden, ik ervaar werkelijk een duidelijke kloof tussen laboratoriumsituatie (de kijkdoos) en de praktijk van de ADL (Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen).

Zittend op een bankje aan het water, in de zon en omringd door de warme kleuren van de herfst, moet ik denken aan alle voorbeelden die ik ken waarbij theorie en praktijk niet helemaal op elkaar bleken aan te sluiten. Of het nu gaat om de mooie structuurplannen van de verandermanager, de heldere opdracht van een werkvoorbereider, de wijze waarop een afgestudeerde  opleidingskennis in praktijk brengt of de uitwerking van een coaching, behandeling of therapie, de werkelijkheid blijkt vaak weerbarstiger dan de theorie. Voorbeelden daarvan zijn er te over!

Als beroepsmatige begeleider (coach, docent, therapeut, etc) weet je heel goed dat je aandacht moet besteden aan de TRANSFER van  theorie (laboratorium) naar praktijk. Ik vind dat nog steeds een van de boeiendste aspecten van mijn werk. Door in de fantasie je Denkraam te vergroten blijkt opeens veel meer mogelijk te zijn dan je dacht. Je moet vervolgens wel die mogelijkheden vertalen naar de praktijk. Een uiterst leerzame zoektocht. Elke keer weer.

Op dat bankje in de zon voel ik mij klant en begeleider tegelijk. Ik ervaar in alle hevigheid die kloof. Opgelucht, blij en enthousiast ben ik de laboratoriumsituatie,  terwijl de ADL nog even veel problemen lijkt op te leveren.

Als ik nu eens op basis van mijn ervaringen in het begeleiden van transferprocessen mij verplaats in de rol van therapeut,  wat raad ik mijzèlf dan als patiënt als transferoefeningen aan?

Ik fixeer mijn blik zo op een vast punt van een afgemeerde boot zodat de stuurhut in mijn  uitval verdwijnt. Ik kan nu niets meer van de stuurhut zien dan een 'blur', een vage, ietwat vormloze vlek. Dit is sowieso al een mooie vooruitgang vergeleken met een paar maanden geleden. Toen zou ik niets hebben gezien. De laboratoriummetingen suggereren echter dat er nog méér mogelijk is. 

Ik blijf strak naar mijn fixatiepunt kijken en probeer zo goed mogelijk mijn aandacht te richten op de stuurhut. en daar vast te houden. Ik vertel mij zelf dat als de lab-resultaten kloppen ik moet kunnen leren de stuurhut ook wèrkelijk te zien. Ik weet immers al hoe deze eruit ziet. Ik zou dus kleine kenmerken in de blur een betekenis kunnen geven, om zo stap voor stap het beeld in te vullen en op te bouwen. De visuele cellen in de hersenschors moeten zo kunnen leren, dat wat ze registreren om te zetten in een samenhangend, herkenbaar beeld.

In alle eerlijkheid, lke keer als  ik besef dat al die benodigde neurale verbindingen die nodig zijn om een beeld goed te weer te geven, weken, zoniet maanden nodig hebben om aangelegd te worden (àls dat al gebeurd., want zekerheid heb ik allerminst), zucht ik diep. Maar als plotseling even het beeld van de stuurhut duidelijk zichtbaar wordt, geeft dat hoop. Dat is zó nodig om een  transfer-kloof te kunnen overbruggen: doorzetten, een wenkend perspectief en kleine succesjes onderweg.

Marcel van der Pol
www.KERIDWEN.nl

Groningen (Hoornse Diep)
20 november 2017

Deel 17 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

16. Op bezoek in de Fastlane

Begin september ben ik weer voorzichtig begonnen met werken. Dat betekent zonder meer dat de Fastlane en  de Slowlane op het grensvlak zijn gaan schuren. Vanuit mijn werken aan herstel (Slowlane) gedacht, betekent 'werken' vooral twee verschillende visuele trainingen/therapieën volgen (ter compenatie en ter restitutie van mijn visuele vermogens. Boeiend om te doen, met zíchtbaar (😉🤠) resultaat, maar ook inspannend en vermoeiend.  Echt werken vanuit Keridwen houd ik nu nog zo ongeveer één dag in de week vol. Vanuit de Slowlane voel ik mij dan op bezoek in de Fastlane. Intrigerend om mee te maken hoe snel Fastlaners weer volledig ervan uitgaan dat alles weer 'normaal' is, (incl. verwachtingen en wensen), terwijl ikzelf nog bezig ben mijzelf opnieuw uit te vinden, zodat ik mijn corebusiness ook met visuele  beschadiging optimaal kan blijven uitvoeren. Dat lukt mij nu twee dagdelen in de week. Natuurlijk hoop ik dat ik dat verder kan uitbouwen. Voorlopig echter kan geniet ik volop genieten van twee dagdelen per week mooie, nuttige en zinvolle dingen voor en bij mijn klanten te doen, maar dan is het voor de rest van de week even genoeg... en ga ik terug naar mijn Slowlane, waar er ruimte en aadacht is voor herstel en conditie, voor reflectie en ontspanningen en voor het ontwikkelen van een nieuwe vorm die past bij mijn huidige situatie.

Ik ben daarom blij dat ik over mijn situatie de afgelopen tijd een paar keer ben geïnterviewd. Ik wilde ik graag vertellen over het zoeken en vinden van een nieuwe balans in werk en privé, in Fastlane en Slowlane. Ik vind het heerlijk om mooie dingen goed te doen - afgelopen vrijdag bijvoorbeeld nog een bijzonder mooie workshop over creativiteit in mediations tbv rechters/mediators - maar heb vervolgens tijd voor reflectie en recuperatie nodig in de Slowlane. Hoeveel mensen nemen eigenlijk nog de tijd voor reflectie en bijsturing van zichzelf en hun situatie? Het is zo nodig en zinvol; daarvan kan ik getuigen. In Speakershows vertel ik daar graag over. Wat het mij heeft gebracht. Wat het u kan brengen!

Maar eerst twee interviews: 1. in de Groninger Ondernemers Courant (zie boven)

2. Op de Visio website (volg de link: https://www.visio.org/home/actueel/blogs/verhalen-van-slechtzienden-en-blinden/november-2017/leven-met-een-visuele-beperking-na-herseninfarct).

Veel leesplezier.

Reacties welkom.

Bel of mail mij gerust: www.keridwen.nl - contact. Voor informatie en boekingen

Marcel van der Pol (Keridwen)
Groningen, Maandag 13 nov. 2017

Deel 16 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)

15: Wat neem ik mee naar de nieuwe situatie?

Als ik bij grootschalige veranderprocessen bij organisaties wordt ingeroepen, is dat vooral gericht op wat deze veranderingen betekenen voor alle betrokkenen zelf, op alle lagen, van laag tot hoog. Ik heb het hierbij niet zozeer over functie, positie of werkinhoud, maar veel meer over ieders gevoel van (on)zekerheid en perspectief , over samenwerking, de mate van autonomie en of het werk nog als zinvol wordt ervaren werk.

De eerste keer dat zoiets gebeurde (bij een Waterschap) waren de groepen waarmee ik ging werken volledig willekeurig gemengd samengesteld. Iedereen deed mee, van schoonmaker tot bestuurder.

Om de individuele consequenties van de ingezette veranderingen te onderzoeken neem ik iedere groep mee op  een virtuele ontdekkingsreis "Op zoek naar de Bronnen van de Nijl". Ik  ben altijd zeer nieuwsgierig, onder meer naar wat iedereen  met zich mee wil nemen om de reis zo succesvol mogelijk te maken.  

Door je eerst te richten op zoiets als een virtuele ontdekkingsreis (met alle nieuwe mogelijkheden, etc) en pas daarna de vertaalslag te maken maar de eigen situatie bij organisatieverandering (met alle onzekerheden etc. ), zijn mensen veel meer bereid om positief kritisch naar zichzelf te kijken.

Nu na mijn eigen grote verandering van het afgelopen jaar dat mij heeft aangezet tot mijn professionele herprofilering, vind ik het belangrijk om ook mijzelf deze ontdekkigsreis-vraag te stellen. Wat wil ik meenemen naar  het werk dat voort komt en gaat komen uit mijn herprofilering? In ieder geval mooie ervaringen en successen waar ik toerertijd echt blij van werd. Dat soort werk wil ik graag blijven doen en verder uitbouwen. Alle voorbeelden hieronder passen keurig in mijn herprofilering. 

Alle dingen die ik mee wil nemen gaan over Narratieve Zelfregie (NZR) en Narratief Creatieve Probleemoplossing (NCPO). Kortom, over het weer op gang brengen van vastzittend denken. Over het vergroten van denkramen. Over het vinden van nieuwe perspectieven voor vraagstukken, dilemma's en conflicten. 

Wilt u meer weten over deze voorbeelden? Over verschillende ervaringen heb ik al eens een blog geschreven op marcelvanderpol.blogspot.nl 

Wilt u meer weten over  wat NZR en NCPO voor u en uw organisatie kunnen betekenen? Neem gerust contact op: ga naar Keridwen.nl - contact

Een greep uit de ervaringen waar de klant en ik blij van verden. In willekeurige volgorde:

• Zuid-Afrika. Acre/Educ dubbelcongres. Meer creativiteit voor  ondernemers (Acre) Creatief en inspirerend lesgeven voor docenten (Educ).
• Zuid-Afrika/Zambia/Namibia met Flow&Go 2014 - 2017 Empowerment in social Ventures. Incl een webinar (oktober jl) vanuit Nederland.
• TempoTeam (via FORZES) en Capgemini: talentonteikkeltrajecten voor uiteenlopende groepen  High Potntials, de leiders van morgen. Wie van hen kent de Oude Muis in het Saliebosje niet meer? Zoveel te ontdekken! NZR-methode!
• Storytelling as Teaching Tool. Boeiend, betrokken en creatief lesgeven, van BO-tot WO-docenten. Specials voor arts-docenten.
• Dialoogtheater met de Truebdoors! Samen met Parisa Amin. Speelse, effectievemethode  om Conflicten tussen Andersdenkenden om te zetten in Dialoog.
• NZR en NCPO voor Mediators. Workshops, cursussen en dialoogvoorstellingen voor effectievere begeleiding van conflicten. Bij Merlijn, UWV, NMv en MfN.
• Lokale overheden. Van ambtenaren tot B&W' s. Zoveel maatschappelijke en organisatie vraagstukken die op zoek zijn naar Grotere Denkramen voor betere oplossingen, samen met burgers en bedrijven.
• Mijn workshops met OpenIinschrijving. Altijd weer een feestje. Waar leren en genieten samenkomen.  Bijvoorbeeld: De Dans van de Held; Het Gordiaanse Ei, van Dilemma tot Paradox; De 13de Held over de zin en nut van Contextuele Empathie; wachter & Lantaarn, over de eigen verhalen van mensen en organisaties.
• Mikn Speakershows, combi"s van voorstelling en interactieve lezing, om mensen mee te nemen buiten de gebaande paden, dwalen om nieuwe wegen te vinden.
• Niet te vergeten... mijn theaterwerk als performer en regisseur. Met voorstellingen, zo prachtig om te spelen, als Jakob, Jakob en Houd vast aan de Wind. Ook goed te gebruiken als werkvorm in andere activiteiten.

Bel of mail mij gerust: www.keridwen.nl - contact. Voor informatie en boekingen

Marcel van der Pol (Keridwen)
Groningen / De Onlanden
Maandag 6 nov. 2017

Deel 15 uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen vanuit de Slowlane". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over presentaties, lezingen en workshops, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)