Nu pas, nu mijn zicht deels is beschadigd, merk ik pas in volle hevigheid hoe visueel onze maatschappij is ingesteld.... en vooral ook hoe visueel ikzelf in het leven (en werk) stond cq sta. Ik nam het visuele als iets vanzelfsprekend aan, iets waarover ik niet hoefde na te denken. Een snelle scan als ik een zaal binnenliep was meestal voldoende om een adequate inschatting van publiek of cursusgroep te maken. Nonverbale signalen hiield ik in de gaten, maar ik richtte mijn aandacht vooral op het auditieve, het gesproken woord en hoe en wat er werd verteld. Want het autieve was, dacht ik, voor mij het dominante zintuig en informatie kanaal.
Tegenwoordig weet ik hoe visueel ik toch ook was georiënteerd. Wellicht had ik mij aangepast aan de visuele dominantie. In mijn lezingen en workshops ging ik steeds meer visuele ondersteuning gebruiken. Mensen vroegen daar ook om. Ik vond het leuk om te maken. Geen lappen PowerPoint-teksten, maar krachtige, vaak metaforische beelden, die soms meer leken te kunnen zeggen dan vele woorden.
Ik vond het ook heel normaal om voornamelijk digitaal (dus via het scherm) te communiceren, met overheden, instanties, klanten en relaties. Werken met filmpjes, het aandragen van visuele voorbeelden en toelichtingen tijdens mijn werk, ik deed het graag. En toch miste ik de eenvoud van het werken zonder hulpmiddelen. Gewoon door te zijn wie je bent en te handelen in het hier en nu.
De keuze was niet geheel vrijwillig, maar ik ben inmiddels wel met veel plezier terug bij af. Geen hulpmiddelen. Geen ondersteunende modellen of ingewikkelde theorieën. Slechts optreden met dat wat er is. Ik geniet ervan. Ik heb er zelfs (opníeuw) mijn werk van gemaakt. Een frisse start. Voor mensen die vastzitten in verandering, in hun denken. Als ze het even niet meer weten.
Ik heb daarbij het visuele zeker niet afgezworen. Allerminst. Maatschappij en samenleving zijn nog steeds sterk visueel gericht! Het visuele is alleen in mijn werk zijn dominànte positie kwijt.
Ikmag graag over mijn werk vertellen en indien gewenst direct toepassen. Bijv in de vorm van een combi van interactieve lezing/voorstelling/workshop. Een zo eenvoudig mogelijke presentatie prikkelt het voorstellingsvermogen. Mensen volgen hun eigen beelden. Ze denken actief mee en komen met eigen inzichten. Dàt vind ik mooi!
Ondertussen moet ik als visueel beperkte nog steeds mij elke dag bewegen in een zeer snelle, zeer visueel ingestelde maatschappij. Communiceren op afstand, dus via het beeldscherm, gaat stukken trager dan vroeger en kost mij (nog) veel energie. Regelmatig wordt mij gevraagd om uitgebreidedocumenten te lezen of allerlei materiaal te schrijven. Als het kan bedank ik voor de eer.
Mijnadministratie loopt achter. Een spreadsheet lijkt soms een zoekplaatje en doolhof geworden. Accounts met toegangsnaam en wachtwoorden lijken vaak verstoppertje te spelen. Ik noem dat allemaal gedoe. Ik besteed het allemaal zoveel mogelijk uit. Mijn vrouw en mijn accountant zijn daarbij een enorme steun.
Als je je afvraagt hoe het kan dat ik toch met enige regelmaat blogs (en vlogs, filmpjes en webinars) produceer, dan komt dat omdat ik daar in alle rust de tijd voor neem. Je eigen ideeën, ontdekkingen en creaties vertalen naar (ook visueel ondersteunde) presentaties, is mooi, betekenisvol envervullend werk. Ik doe het graag. Ik ben zelfs al opzetjes te schrijven voor een nieuw boek. Het zal wat kòsten (vooral tijd, energie en aandacht), maar dan heb je ook wat! Een boek, met werktitel: De 13de Held. Over als je het even niet meer ziet. Als je (gedwongen) het gebaande pad verlaat en dan je eigen spoor creëert. Als een spoor goed zichtbaar is, nodigt het uit.
Groningen, 29 januari 2018
Uit de columnserie "Observaties, Reflecties en Verhalen over Vallen, Opstaan en Verdergaan (maar dan anders en beter)". U wordt van harte uitgenodigd deze columns op sociale media te delen. Voor info over gerichte presentaties, lezingen (Speakershows) of over cursussen, workshops en advies, neem gerust contact op, via https://www.keridwen.nl/?page_id=60)
